H3.1

School was eindelijk uit! Voor vandaag toch. Erika en ik namen afscheid van de rest en repten ons naar de bushalte. De bus naar het shoppingscenter vertrok immers heel vroeg. Toen we op de bus zaten, was ik even in gedachte verzonken. Deze ochtend was Jason naar me toe gekomen om te zeggen dat het allemaal niets voorstelde en dat ze alleen maar een goede vriendin was. Ten eerste hij had me dus wel degelijk gezien en was me niet eens achterna gegaan. Wat al betuigd van veel spijt. Ten tweede voor gewoon maar een goede vriendin waren ze wel heel intiem geweest en dat had ik hem niet subtiel meegedeeld. Het was over en out tussen ons. Hopelijk was ik duidelijk genoeg geweest. Normaal had de halve school het zowat gehoord. Dus hij zeker wel want hij stond vlak voor me. Zo zeker had ik het uitgeschreeuwd zo onzeker was ik in werkelijkheid. Gelukkig werd ik geflankeerd door Erika die me af en toe eens aanvulde en kneepjes in mijn hand gaf.
"Hé, Erik. Nog is bedankt om naast me te staan deze ochtend."
"Ik ben je vriendin. Dat is gewoon mijn plicht. In goede en in kwade dagen," zei ze met grappig stemmetje en prompt begonnen we te lachen. Het hoofdstuk Jason was nu definitief afgesloten. In het midden van onze lachbui zag ik dat de buschauffeur zonder aarzelen onze halte voorbij reed.
"Shit. Erik. We zijn de halte al voorbij." Ik probeerde naar voren te lopen naar de buschauffeur maar struikelde in mijn haast over mijn eigen voeten en viel pardoes op mijn gat. Al voor de tweede keer in twee dagen tijd. Erika rende mij voorbij en riep de chauffeur gebiedend te stoppen. Met een grom ging hij vol op de rem staan waardoor ik naar voren vloog op mijn buik. En opnieuw had ik mijn minirok aan. Beschamend maar zonder te blozen, probeerde ik mijn waardigheid toch nog een beetje terug te brengen door zo fatsoenlijk mogelijk rechtop te staan en de bus uit te wandelen. Erika stond al buiten op me te wachten terwijl de tranen over haar wangen rolde.
"Wat sta je daar te lachen. Je had me beter geholpen,"beet ik haar verontwaardigd toe.
"Ik wou gewoon niet in beeld komen. Wie weet zet die gast het filmje op het internet."
Ik gilde het uit en begon met mijn twee voeten op de grond te stampen.
"Ik haat je!"en ik snelwandelde naar de ingang van het shoppingcenter.
"Ik u ook!"gilde Erika achter me zonder enige moeite te nemen mij in te halen.
Ik zag Erika binnenkomen terwijl ik rustig zat te bekomen op het eerste bankje dat ik tegengekomen was. Er waren niet veel mensen, maar het was nog maar half één dus het aantal zal wel nog stijgen. Ik deed niets liever dan shoppen wanneer er heel veel mensen waren. Een duw hier en daar. Sommige vrouwen die bekvechtten om één kledingstuk wat hilarisch was. De solden waren dan ook niet alleen voor de lage prijzen mijn favoriete shopperiode.
"Ben je al wat afgekoeld?"
"Vanavond ga jij direct op youtube alle nieuwe filmpjes vanaf half één overlopen. Als ik ertussen zit, ga jij die jongen vriendelijk vragen het eraf te halen. Doet hij het niet dan stalk je hem. Anders blijf ik boos."
"Moet ik hem echt stalken?"
Ik keek even haar richting uit en keek recht door haar donkerbruine puppyogen.
"Nee, die werken niet bij mij."
"Echt wel." En ze probeerde nog zieliger te kijken. Elke persoon die haar nu zou aankijken, bezweek binnen de vijf seconden. Zo onschuldig, lief en zielig kon ze tegelijk kijken. Alleen na jaren training leerde je het weerstaan en we kennen elkaar al zo'n tien jaar. Ik was al een profesional.
"Ok. Als het moet, zal ik hem stalken."zuchtte ze uiteindelijk.
"Beloofd?"
"Beloofd!"
Samen stonden we recht, slenterden een hele namiddag van winkel tot winkel, pasten hier en daar iets en kochten helemaal niets. Want we hadden dan ook geen geld meegenomen. Behalve dan wat muntgeld voor een broodje.
Na drie uur dit allemaal gedaan te hebben, moesten we naar huis. Wat gelijk stond aan huiswerk. Spijtig genoeg was de bus op tijd en waren we dus ook op tijd thuis. Wat een heerlijke namiddag. Ik was het incident vanop de bus bijna vergeten. Net toen Erika door haar voordeur wou stappen, riep ik haar de verplichting nog na. Belofte maakte schuld.