H2.2

Kukeluku,kukeluku,ku...!Die stomme wekker ook. Ik had veel zin om mijn gsm op grond te gooien maar dan zou hij stuk zijn en hoe moet ik dan contact houden met de buitenwereld als ooit ene domme overvaller het in zijn kop krijgt ons huis te homejacken. Maar vooral omdat mama me niet zo snel een nieuwe zal kopen. In elk geval besloot ik dan toch maar om op te staan. Blijven liggen was geen optie mama was niet thuis dus ik heb geen extra wekker en ten slotte was het nog eens woensdag en hoefde ik maar 4 lesuurtjes te wachten op een shopnamiddagje met Xiana na die smerige stoot van haar vriendje!
Met veel geklungel kwam ik uit bed en deed mijn wollige pantoffels aan. Nog half in slaap moest ik opletten dat ik geen trap oversloeg of we konden meteen richting ziekenhuis. Met de fiets. Ik deed de deur open en een net iets te enthousiaste hond sprong op me. Gelukkig is ze klein en schattig. Niet dat daardoor mijn ochtendhumeur beter werd. Mijn gewone ochtend routine verliep vlotjes tot ik merkte dat ik ietsje te lang in de knoop had gelegen met mijn haar en me maar weer eens moest haasten. Ik kleedde me in een vaart aan en nam nog snel iets te eten. Xiana stond zoals elke ochtend aan mijn voordeur te wachten. Ik snapte echt niet hoe ze het deed om altijd op tijd te komen.
Ik kwam buiten en het eerste wat uit haar mond kwam was:”Weer niet uit bed geraakt zeker?” Ik keek haar aan en knikte schuldig ja maar dat schuldig gezicht veranderde snel in een heel serieuze trek. Op weg naar de bus vroeg ik over de hele situatie met Jason. Ik zag in haar ogen een beetje verdriet en hoe ze zich moest sterk houden om niet te wenen maar met haar ogen kon ze ook zo iemand neerschieten. Gelukkig was hij hier niet of zijn ouders konden zijn begrafenis plannen. Waar ze de moed vandaan hield om niet te wenen wist ik niet, maar ik zou allang thuis gebleven zijn met een grote pot ijs en een huilfilm als afleiding die niet werkte.
“Gaat het wat?” vroeg ik bezorgd
“Wat denk jezelf? Tuurlijk niet, hoe zou jij je voelen als je je lief ziet kussen in het toilet met een ander? Maar dan nog. Als hij denkt dat zij meer heeft te bieden dan ik dan is het zo. Er zwemmen nog genoeg vissen in het water."
Daar had ze wel gelijk ik. Ze veranderde snel van toon en vroeg hoe het ging op de manege
"Goed!” antwoorde ik, “ Voor ik het vergeet op weg naar huis kreeg ik en platte band door een paar spijkers langs de weg. Er fietste een jonge voorbij en echt die gast is iets voor jou!”
Haar ogen draaiden nu volledig mijn richting uit.
“Vertel!" zei ze nieuwsgierig.
”Wel hij heeft een even grote mond als jij en is een echte macho. Precies jouw type.”
Ze keek me nog altijd aan met grote ogen tot ze bijna tegen een boom knalde.
”En ik heb ook nieuws!” zei ze opgewonden.
“Zeg op!”
“Wel toen ik van ballet kwam en door die hele situatie dan niet goed oplette, liep ik tegen de glazen deur van de academie."
Ik had moeite me in te houden van het lachen en probeerde een pijnlijk gezicht te trekken.
“Dat is nog niet alles. Ik liet mijn tas nog is vallen en een of anders gast stond achter mij en die heeft echt supergoed geholpen. Hij heeft me zelfs tot bij mij thuis gebracht."
Nu waren het mijn ogen die haar bleven aankijken. Als bij toverslag had geen van ons beide nog een ochtendhumeur en vertelden elkaar alles wat er over die twee jongens nog te vertellen was.