H1.1

"En één, en twee, en drie,..." schreeuwde de juf doorheen het lokaal. De pianomuziek verstomde. "En stop! Goed gewerkt vandaag meisjes."
Helemaal uitgeput nam ik mijn flesje water, groette de juf en slofte lui naar de kleedkamer.
"Goh, het was weer moeilijk. Die denkt zeker dat wij prima ballerina's zijn?"
"Jah, echt wel. Gelukkig had ik dat laatste stuk thuis nog wat geoefend."
"Ik niet. En ik zat echt in de problemen vandaag. Zou ze het gemerkt hebben?"
De normale gesprekken gingen de ronde in de kleedkamer en het was alsof de ene zucht de andere wou overtreffen door nog vermoeiender te klinken. In stilte kleedde ik me vliegensvlug om, riep even in het algemeen tot volgende keer en sloeg de deur achter me dicht. Ik klapte mijn mobiel open en tikte zonder nadenken in een ijltempo een nummer in.
"Please, neem op!"dacht ik hardop.
"Hey, het is hier met de voicemail van Erika. Spreek iets in na de biep,"zei ze op zo'n typisch telefoniste-toontje.
"Shit, shit en nog eens shit. Ik heb je nodig," gilde ik in de hoorn alsof er iemand mij aan de andere kant zou horen. Doordat ik zo gehaast was en niet lette om wat er om me heen gebeurde liep ik recht tegen de glazen deur op aan de ingang van het sportcentrum.
"Oh, komaan! Godver, godver, godver,..."
"Zit de deur je niet mee?"hoorde ik iemand spottend achter mijn rug zeggen. Met een ruk draaide ik me om.
"Lach iemand anders uit!"zei ik zo boos als ik kon en met een ruk kreeg ik de deur open. Natuurlijk viel m'n tas op de grond waardoor echt alles eruit viel. Ik raapte haastig de balletkleren, mijn roze lipgloss, deo, portefeuille, ipod en koptelefoon bij elkaar terwijl mijn lippen stijf werden door ze op elkaar te persen met een gsm tussenin. Prettig was anders dat kon ik je meegeven. Ik zweette dan nog is als een paard en mijn geurtje zal niet beter zijn. Zoals ik al zei, ik had haast en daarom was zelfs ik die altijd haar deo meeheeft voor noodgevallen (ja, ik ben deo-verslaafd maar wie nou niet?), was ik helemaal vergeten even mijn okseltjes te verfrissen.
"Zal ik even helpen?"
Ik schrok me een hoedje en kwakkelde op mijn achterste van het verschieten. Van wanhoop schoot een soort lach-huil-geluid uit mijn mond. Het zette zich verder tot de slappe lach totdat ik besefte dat die jongen net binnen het gebied op zijn hurken zat waar je geurtjes makkelijk kon ruiken. Maar wat maakte het uit. Erger dan dit kon het niet want ik zat voor hem met mijn benen open in een minirok al lachend als een domme bakvis en zwetend en stinkend als een paard. Wonder boven wonder liep hij niet gillend weg, maar was hij mijn tas aan het vullen met mijn spullen.
"Heb je je gsm nog nodig of mag hij er ook in?"
"Mmm..."
"Ja of neen?"
"Ja, ja ,ja.."mompelde ik een beetje. De jongen zijn gezicht stond in een bezorgde trek, maar meer emoties kon ik niet verklaren zo van zijn gezicht wat me irriteerde.
"Ben je met de fiets?"
"Ik ben bang van wel,"antwoordde ik wanhopig.
"Ik fiets wel een eindje mee. Want zo te zien is het niet verantwoord jou in zo'n toestand alleen los te laten in het verkeer."