043

Sharon POV
Meteen nadat ik het sms’je heb verstuurd, heb ik al spijt. Rebecca kennende komt ze me nu meteen opzoeken en dat is nou juist wat ik wou voorkomen. Waarom ben ik ook zo dom om haar te sms’en waar ik ben. Waarom heb ik überhaupt mijn telefoon aangezet en haar mijn hotel ge-sms’t. Ik hoop maar dat ze alleen komt en niet Zayn ook nog meeneemt. Dat kan ik niet aan. Dan weet ik zeker dat ik mee terug ga en dat wil ik niet. Ik zucht en laat me achterover vallen op het hotelbed. Het bed ligt lang niet zo lekker als mijn eigen bed. Het bed waar ik altijd met Zayn in sliep. Ik slik de brok die in mijn keel ontstaat weg.
Het begint buiten alweer donker te worden. Ik schrik op van geklop op mijn deur. Zuchtend sta ik op en ik open de deur. ‘’SHARON,’’ schreeuwt Rebecca als ze me ziet. Huilend val ik haar in de armen. Voorzichtig lopen we zo naar binnen en ik trap de deur dicht. De tranen blijven maar komen, ik heb haar zo gemist. Als we eindelijk gekalmeerd zijn, gaan we op het bed zitten. ‘’Is het waar wat je sms’te,’’ vraag ik voorzichtig, bang voor het antwoord. ‘’Wat? Dat ik je mis. Natuurlijk is dat waar. Of bedoel je dat van Zayn? Dat van Zayn is ook waar. Hij is een wrak. Hij mist je zo erg en het doet hem zo’n pijn om niet te weten waarom je weg bent gegaan.’’ Ik slik. Dat was juist wat ik wou voorkomen, dat Zayn pijn had. Ik voel mijn ogen weer vochtig worden. Snel knipper ik mijn tranen weg. ‘’Meisje toch,’’ zegt Rebecca en ze trekt me in een dikke knuffel. De tranen lopen over mijn wangen, mijn leven is echt een puinhoop.
‘’Je weet dat je mij alles kan vertellen hè,’’ zegt Rebecca terwijl ze in mijn ogen kijkt. Zwijgend knik ik. ‘’Sorry. Ik kon het niet. Ik kon het je niet zeggen. Ik kon niet blijven. Het zou de toekomst van One Direction in gevaar brengen.’’ ‘’Wat is er dan meid?’’ Ik slik. Ik wil het haar zo graag zeggen, maar ik kan het niet. Ik durf het niet. Waarschijnlijk wil ze me daarna nooit meer zien, is ze boos dat ik haar lievelingsband uit elkaar drijf. Ik verzamel al mijn moed en wil het haar net vertellen als haar telefoon gaat. ‘’Sorry,’’ verontschuldigt ze zich en ze pakt op. ‘’Hey Zayn,’’ zegt ze. Ik slik bij het horen van die naam. ‘’Ja ik ben nu bij Sharon. … Ja, alles is goed met haar. … Hij wil je spreken’’ en ze reikt mij de telefoon aan. Geschrokken schud ik mijn hoofd, ik kan het niet. ‘’Sorry Zayn. Nee, ze wil het niet, misschien later. … Is goed, ik spreek je nog wel. Doe de groetjes aan de rest!’’ En ze hangt op. ‘’Ik heb Zayn nog nooit zo gezien.’’ Ik slik, wetend dat ik dit allemaal heb veroorzaakt. ‘’Zullen we wat gaan eten,’’ probeer ik onder hét gesprek uit te komen. Rebecca reageert gelukkig instemmend. Ik weet dat ik ooit moet zeggen waarom ik ben weggelopen, maar ik wil het zo lang mogelijk uitstellen. ‘’Hier beneden zit wel een restaurantje. Geen idee of je er lekker kunt eten,’’ zeg ik. ‘’Is goed.’’ We lopen arm in arm naar beneden. Aan tafel hebben we de grootste lol, alsof ik nooit weggeweest ben. In mijn achterhoofd ben ik er natuurlijk wel mee bezig, maar ik probeer het even te vergeten. Gewoon even lol, zonder al mijn zorgen.