||OO5||

Jasmine Lauren Watson
Ongemakkelijk speel ik een beetje met mijn eten terwijl iedereen vrolijk aan het kletsen is. Ik voel me net een indringer. Dat ben ik eigenlijk ook, maarja. Nadat we hebben gegeten loopt iedereen van tafel en wil ik Johanna helpen met afruimen. Manieren heb ik dan nog wel. 'Ga maar lekker iets anders doen hoor meid. Ik red me wel.' Glimlacht ze. Ik knik dankbaar en loop naar de logeerkamer waar ik mijn gitaar pak en zachtjes wat liedjes begin te spelen.
De deur gaat open en een breed glimlachende Louis komt de kamer in. 'He.' Zegt hij terwijl hij naast me op het bed gaat zitten. Ik kijk naar de grond. 'Hoi.'
'Je kan goed gitaar spelen.'
'Dankje.'
'Maak je ook zelf liedjes?'
'Soms.'
'Oh, leuk! Wil je wat laten horen?'
'Liever niet.'
'Oh oke.' Wauw, dat was denk ik het meest ongemakkelijkste gesprek ooit. Ik snap dat ik nu overkom als een totale einzelganger maar ik kan er gewoon niet zo goed tegen als ik mensen niet ken. 'Ik moest van mijn moeder vragen of je ook warme chocolade melk wil.' Als je dat nou gewoon gelijk had gevraagd. 'Nee dankje. Ik ga slapen.' Louis bijt op zijn lip. 'Oke. Moet ik Liam nog sturen ofzo?' Ik kijk hem vreemd aan. 'Úhm nee, Hoezo?' Hij haalt zijn schouders op en loopt de kamer uit. Rare jongen. Ik pak mijn slaap kleding uit mijn trainingstas. Op een of andere manier heb ik echt een hekel aan koffers. Ze zijn zo lelijk en kofferachtig dus neem ik altijd een grote sporttas mee en dump daar al mijn kleding in.
Ik trek mijn pyama aan en ga ik het bed liggen. Als ik mijn ogen net vijf minuten dicht heb gaat de deur weer open en hurkt Liam voor het bed. Hij kijkt me bezorgd aan. 'Waarom ga je al slapen? Voel je je niet lekker?' 'Jawel. Ik ben gewoon moe.' Hij fronst. 'Zeker?' Ik kan het niet laten om even geïrriteerd te zuchten. 'Ja, Liam. Laat me maar gewoon met rust.' Toch grappig dat Karen zegt dat ik op hem moet passen en het enige wat hij doet is mij lastig vallen.