O17

May POV
Die 2 uurtjes zonder Liam leken wel uren de duren. Of dit door de onwijs saaie vakken, aardrijkskunde en wiskunde, kwam of omdat ik Liam zo miste, dat wist ik niet. Het enige wat ik wist was dat de volgede pauze weer super zou worden. En het enige waar ik aan kon denken was die kus. De dag die zo erg begon werd nu toch wel een van de leukste dagen die ik ooit heb meegemaakt. Heb ik toch nog wat aan die dreigbrief gehad. "En mevrouw Wittson wat is het antwoord." Ik zag dat me leraar nogal geïrriteerd was. "Uuhm ik hoorde u vraag niet wat zei u?" "Nee dat dachtte ik al wel, je zit op de verkeerde bladzijde. Maar de vraag was of jij som 34 kon oplossen." De leraar vond het blijkbaar grappig om mij voor schut te zetten. Iedereen keek mij veel belovend aan dus ik hielp iedereen maar uit de droom, ik begon een verhaal over dat ik er niks van snapte. Ik haatte wiskunde echt wat had je eraan? Nog 17 minuten en ik zag Liam weer. Ik kon niet wachten. Daarna hadden we 2 uur samen les, naar die uren keek ik dan weer wel uit. Ik vond het eigenlijk wel jammer dat ik hier geen vriendinnen had waarmee ik kon praten over hoe leuk Liam was. Er was wel een meisje wat me aardig leek. Misschien moest ik een keer met haar gaan praten. Wie weet bloeit er een vriendschap op en anders heb ik pech. Zolang Liam bij me blijft kan ik het wel aan. De bel ging, eindelijk. Deze 2 uur leken wel 2 weken te duren, en geloof me 2 weken zonder Liam is onmogelijk. Ik ging zo snel als ik kon naar die plek waar we hadden afgesproken. Het liefst wou ik rennen maar dat kwam zo raar over. Toen ik op onze plek was, zag ik Liam al. Ik liep nog iets sneller. Toen ik bij hem was zei hij "Ik heb je gemist." Ik kon niet eens terug zeggen ik jou ook want op dat moment voelde ik zijn warme lippen al op de mijne. Dit was al het wachten zeker waard!