10. Verrassing

Ik zit nog steeds huilend op mijn bed. Terug denkend aan de leuke tijd toen Rowan an mijn moeder nog leefden. Aan de tijd in het warme Spanje. Daar woonden we.
Mijn vader en ik zijn naar Forks verhuisd toen ook Rowan dood was gegaan. Een nieuwe start. Tenminste dat was de bedoeling, maar mijn vader kon het en kan het nog steeds niet loslaten.
Ik had wel een mooie nieuwe start. Niemand die medelijden die met mij had. Mijn vriendinnen weten niet van mijn zus en van mijn moeder. Zij denken dat mijn ouders gewoon gescheiden zijn en dat ik enigst kind ben. Soms is het wel moeilijk dat niemand weet wat er gebeurd is.
Na een tijdje ben ik uitgehuild. Ik loop naar de spiegel om te zien hoe erg mijn gezicht eruit ziet.
Ik zie dat ik morgen twee blauwe ogen zal hebben. Maar gelukkig heb ik goede camouflage crème zodat er op school weinig van te zien zal zijn.
Snel doe ik mijn huiswerk. Dan ga ik even douchen en daarna ga ik naar bed. Mijn maag knort maar ik weet dat ik geen eten zal krijgen als ik naar beneden zou gaan, dus ik ga het ook niet proberen.

Ik word wakker door de wekker. Die doe ik snel uit en dan kleed ik snel aan. Ik trek een rokje aan, omdat een spijkerbroek niet wil. Ik pak mijn tas in, probeer mijn blauwe ogen weg te werken en dan ga ik snel naar beneden.
“Goede morgen.” zeg ik vriendelijk tegen mijn vader. Waarna hij mij lachend aankijkt.
Oké dit vind ik een beetje raar.
“Ik heb een verrassing voor je.” zegt mijn vader met een grijns op zijn gezicht. Hij staat op en loopt naar buiten. Ik volg hem niet wetend wat me te wachten staat.
Er staat een mooie auto op de oprit. Ik weet zeker dat hij niet van mijn vader is.
Ik kijk mijn vader vragend aan.
“Voor jou. Ik wou je niet slaan. Vergeef je mij?” zegt hij bijna smekend. Waarna ik even nadenk.
Ik zal hem nooit kunnen vergeven. Maar een auto is wel handig, vooral als je been vol met hechtingen zit.
“Ja ik vergeef je.” zeg ik waarna ik mijn vader een knuffel geef.
Ik zal hem nooit vergeven, maar ik kan net zo goed doen alsof ik hem vergeef.
Mijn vader geeft mij de sleutel. Ik doe de auto van slot en kijk erin. De auto is echt helemaal nieuw geen tweedehands ding of zo. Als ik zelf een auto had moeten kopen had ik deze nooit kunnen betalen. Het is echt zo'n vet dure Freelander. Ik kijk op de klok en ik zie dat ik eigenlijk moet gaan.
“Ik pak mijn tas en dan moet ik gaan. Heel erg bedankt voor de auto pap.” zeg ik waarna ik hem nog even een knuffel geef.
Als ik in de keuken ben pak ik nog snel even een paracetamol, want mijn hoofd en been doen erg zeer. Ook pak ik snel nog een boterham. Dan loop ik snel naar buiten en stap ik in mijn nieuwe auto.
Als ik naar school rij kijk ik nog eens goed in de auto. Er zitten allerlei knopjes in en een goed uitziende radio. Ook zit er een navigatiesysteem in. Mijn vriendinnen zouden zo opkijken als ze mij uit deze auto zouden zien stappen.
Ik word helemaal vrolijk van de auto. Hij rijd lekker soepel. Dus al snel was er een vrolijke glimlach op mijn gezicht te zien.
Wat zullen ze schrikken als ze mij zien. Schoot er opeens door mijn gedachten. Alleen Su wist namelijk wat er gister gebeurd was. Ik begon me een beetje zorgen te maken.
Ik zag er niet al te best uit. Verband om mijn hoofd, verband om mijn been en als je goed keek kon je zien dat ik twee blauwe ogen had. Het werd nogal opvallend met mijn echte blauwe ogen ook.
Ik kijk even naar mijn kleding. Ik had eigenlijk beter een langere rok kunnen aandoen. Maar ik weet dat ik slecht ben met lange rokken. Het is me al vaker overkomen dat als ik een lange rok aan had dat ik gewoon over de rok struikelde en viel. De meeste mensen lukt dat niet, maar ik ben natuurlijk daar de grote uitzondering op.
Na een tijdje rij ik de parkeerplaats van de school op. De meeste leerlingen kijken om als ze mijn glanzende auto langs zien komen. Er raar is dat ook niet, de meeste mensen hier hebben oude en versleten auto's. Of misschien zijn ze wel redelijk nieuw maar zien ze er gewoon zo uit.
Ik parkeer mijn auto en stap voorzichtig uit. Het snelle lopen is niet heel erg goed voor me. Dan doet mijn been alleen nog maar meer zeer.
“Piper!!!!” word er links van me opeens geroepen. Ik kijk om en zie Wies aan komen lopen. Ze is klein voor haar leeftijd, slank, ze heeft lang kastanje bruin golvend haar. Ze heeft net zoals bijna altijd een skinny jeans aan met een hemdje en ze draagt mooie blauw groene oorbellen die erg goed bij haar ogen passen die ook blauw groen zijn. Wies is een jaar jonger dan mij en zit dus ook een klas lager dan mij waardoor we elkaar niet heel vaak zien.
“Hoi Wies.” zeg ik met een glimlach op mijn gezicht. We zijn wel goede vriendinnen en ze maakt me bijna altijd aan het lachen ondanks dat ze soms helemaal niks doet wat grappig is.
“Is dat jou auto? En wat is er met je gebeurd?” vraagt ze met een blik die van bewonderend naar bezorgd gaat als ze het verband om mijn hoofd en om mijn been ziet.
“Ja het is mijn auto. Gekregen van mijn vader. En ik had een klein ongelukje.” zeg ik met nog steeds een glimlach op mijn gezicht.
“Mooie auto. En wat voor ongelukje?” zegt Wies met een bezorgde blik.
“Gewoon van mijn fiets gevallen. Maar ik moet gaan, les begint zo.” zeg ik waarna ik haar een knuffel geef en dan loop ik weg.