Chapter Three. New tasks and abandonment. 3.5

‘Wakker worden, zonnestraaltje. Vandaag begint het leven weer!’
Ik schrok op en keek chagrijnig om me heen. Ik keek even op het klokje, wat naast mijn bed stond, en zag dat het nog maar zes uur was. Wat?
‘Laat me slapen,’ zuchtte ik, wanneer ik me alweer wilde omdraaien.
‘Jongedame, je komt nu binnen een paar minuten je bed uit, en gaat je klaarmaken.’
Madame Pomfrey stond naast mijn bed, wild om zich heen te gebaren dat ik op moest schieten. Ze leek behoorlijk gestrest vandaag.
‘Waarom?’ vroeg ik chagrijnig.
Ik had alles behalve zin om op te staan, dus er moest wel een hele goede rede zijn om mij nu om zes uur uit mijn bed te krijgen.
‘Je gaat vandaag weer gewoon je lessen volgen. Dumbledore wil iedereen bij het ontbijt in de grote zaal hebben, hij heeft een belangrijke mededeling,’ vertelde ze.
Ik keek haar even chagrijnig aan, maar besloot toch om op te staan. Zuchtend gooide in mijn, veel te comfortabele, deken van me af en liep in mijn pyjama door de zaal. Naast mijn bed, op een stoel, lag een stapeltje kleding verscholen. Dankbaar liep ik er op af. Ik plukte het briefje van de stapel af en las wat er stond.

Hey Eve,
Ik denk toch dat je liever in normale kleding –en uniform, “vergeet” die niet aan te trekken- naar school gaat, dan in je pyjama. Bedank me later maar.

Hermione,

Ik grinnikte even en bekeek mijn pyjama. Een donkerblauwe pyjama met gele bad eendjes erop. Uitermate charmant dus. Ik bedacht me dat ik Hermione maar even moest bedanken, al was ik ook in staat geweest om in mijn pyjama naar de lessen te gaan vandaag. Toch leek dit me een betere, minder opvallende, oplossing. Ik pakte het stapeltje en wandelde door het kasteel heen, naar de meisjes-badkamers.
‘Hey Eve, mooie pyjama,’ hoorde ik achter me.
Ik draaide me om en keek even naar de persoon die me zojuist geroepen had. Harry stond grijnzend mijn lichaam in zich op te nemen, die was duidelijk ook vroeg wakker.
‘Mooie bad eentjes, hè? ‘ vroeg ik grijnzend.
‘Ja, ziet er mooi uit. En de bad eentjes ook wel,’ grijnsde hij terug.
Dat was de slechtste flirt-zin ooit. Moest ik me nu gevleid voelen? Aan zijn grijnzende, vreemde, blik te zien wel dus.
‘Eh, bedankt,’ glimlachte ik ongemakkelijk.
Na nog een klein glimlachje geschonken te hebben, liep ik snel door. Die gast begon met de dag enger te worden. Normaal zou ik hier allang wat van gezegd hebben, maar het kon niet. Voldemort moest wel heel trots op me zijn, als hij dit hoorde. Snel liep ik door, om me klaar te maken voor de lessen.

Eenmaal bij de ontbijttafel aangekomen, ging ik meteen bij Harry, Ron en Hermione zitten. Ze begroetten me vrolijk en gingen daarna meteen verder over de “Vuurbeker”, iets waar iedereen het ineens over had. Ik keek even om me heen en vond toen het object wat zoveel opschudding veroorzaakte. Een grote beker, waar een soort van blauw vuur uit voort leek te komen, stond op het podium. Ik liet het voor wat het was en besloot om eerst maar te gaan eten, aangezien mijn maag al opstandig begon te knorren.
‘Geachte leerlingen. Ik heb een aankondiging.’
Meteen was de hele zaal stil. Er was geen geluid meer van het snijdende bestek te horen, iedereen was stil en luisterde naar de oude man die zojuist in het midden van het podium was gaan staan.
‘Hogwarts krijgt dit jaar een aantal speciale gasten. Hogwarts is dit jaar gekozen om een geweldig evenement te houden; het toverschooltoernooi. Voor diegene die niet weten wat dit inhoud, dit is een toernooi tussen drie scholen waarvan elk een leerling wordt geselecteerd om drie opdrachten te volbrengen. En laat me duidelijk zijn: als je bent gekozen, sta je er alleen voor. Er is geen weg terug. Maar meer van dat komt later. Laten we nu eerst de mooie jongedames van de Beauxbatons Academie verwelkomen, met hun schoolhoofd: madame Olympe Mallemour!’ riep hij.
De deuren vlogen open en een reusachtige vrouw kwam tevoorschijn. Zij was duidelijk het schoolhoofd. Achter de dame, liepen een aantal meiden, in prachtige uniformen. Ze hadden allemaal een blauw, zijden uniform met allemaal een hoedje. De meisjes waren allemaal prachtig en dat wisten ze. Met opgeheven hoofd liepen ze door de zaal, terwijl de smachtende blikken van de jongens versterkt werden door het harde gejoel en gefluit. Naast me hoorde ik hoe Ron hevig aan het zuchten was en wanneer ik hem aankeek, kreeg hij zelfs een kleurtje. De komst van deze dames zou zeker voor wat opschudding gaan zorgen.
‘En dan nu, verwelkomen onze vrienden uit het noorden: de jongens van Klammfels en hun hoofdmeester Igor Karkarov!’ vervolgde Dumbledore.
Een grote groep jongens kwam binnengelopen, waarvan één te herkennen was als Viktor Krum, de zwerkbalspeler van het team van Bulgarije. De meisjes begonnen spontaan te giechelen bij het aanzicht van de jongens en ik moest toegeven dat ik ook mijn ogen de kost gaf. Deze jongens zagen er zeker goed uit, en ik was niet de enige die dit dacht. Alweer hoorde ik Ron zuchten, als de grote zwerkbalfan die hij was.
‘Je droom komt uit, Ronnie,’ grinnikte ik.
Hij keek me even blozend aan, en focuste zich toen weer op wat zich afspeelde in de zaal. Dit kon nog wel eens interessant gaan worden. Perkamentus begon weer te vertellen over de eeuwige roem, maar ik luisterde al niet meer, net zoals bijna iedereen –minus Hermione- in de zaal.

Ineens kwam Barty Crouch Senior, de minister van toverkunst, naar voren. Hij had een rol perkament in zijn handen, die hij meteen uitrolde, ‘Voor jullie eigen veiligheid, is de minimale leeftijd van deelname, zeventien jaar.’
Meteen waren er allerlei protesten te horen in de zaal, overduidelijk van de minderjarigen onder ons. Vooral de tweeling was een ferme tegenstander. Toch vermoedde ik dat ze het hier niet bij zouden laten zitten. Na het zinloze gepraat van Barty, was het weer stil en kon iedereen verdergaan met eten. Iedereen was opgewonden met elkaar aan het praten, aangezien de inschrijvingen nu geopend waren. Dit zou nog wat worden, dit zou opschudding gaan veroorzaken. Ik voelde het.