--{-@(11)@-}-- W-What happend?

´Moonie! Moonie! Hou vol.´ ´Haal haar hier weg Esaya. De rest meekomen!´ ´ Xave, nee! We gaan! Sporen vinden we niet en zij is het belangrijkst.´ De ruzie van mijn broers vulden mijn oren, maar de stemmen waren verbazingwekkend moeilijk uit elkaar te halen. Mijn lippen probeerden woorden te vormen, wilden om stilte vragen, maar geen geluid kwam uit mijn keel. De brandende pijn hield me nog steeds in zijn greep, maakte bewegen en praten onmogelijk. Mijn broer leek echter wel te merken dat ik het probeerde, maakte een korte beweging, riep iets uit. ´Xave!´ Galmde het tussen de bomen, werden gevolgd door dreunende poten. Zacht gejank klonk boven me, waarna iemand me zacht begon te likken, de zware druk wat liet verdwijnen. ´E…´ probeerde ik, maar mijn broer suste me gelijk, wilde niet dat ik sprak. ´Shht… alles komt goed. Je bent veilig nu. Je roedel is bij je. Stil maar… We gaan naar huis.´ in een vlugge beweging tilde hij me op, liet een pijnsteek door mijn lichaam schieten. Een zachte jammer ontsnapte me, werd gelijk gesust door mijn broer. Die me stabiel tegen mijn borst legde, begon te lopen.

Je bent veilig…

Die ene zin, die ene geruststelling bleef zich maar herhalen in mijn hoofd, net zo lang tot de pijn me weer teveel werd ik weer wegzakte.

´Het komt wel goed met haar, ze heeft geluk met haar genen. Als ze een mens was geweest had ze het niet overleefd.´ Een zachte kreun van pijn ontsnapte me toen mijn arm werd bewogen, trok me terug naar het licht waar mijn ogen protesterend tegen begon te knipperen. ´Welkom terug.´ mompelde iemand zachtjes, een stem die ik herkende als mijn tantes. Mijn armen duwden me bijna onwillekeurig overeind maar binnen secondes werd ik alweer naar het matras geduwd. ´Liggen blijven. Je was er slecht aan toe meisje. Je moet rust houden. En in deze vorm hoor je me. Als je dat niet doet gaat het heel lang duren en zou je willen dat je dood was, zoveel zullen je spieren protesteren.´ De brij aan woorden kwamen niet goed bij me aan, de medicijnen hadden me versuft. Ik leek mijn hersenen geen opdrachten meer te kunnen geven, en ze leken me ook niet meer te kunnen vertellen hoe ik in het bed beland was. ´W-wat is er gebeurd?’ stamelde ik verward, hoopte dat iemand anders mijn hersenen kon helpen. Ik kreeg echter geen stemgeluid terug voor mijn vraag, alleen een luid gesnuif. Het liet me naar mijn oudste broer opkijken, die een norse blik in zijn ogen had gekregen. ‘Dat willen wij van jouw weten. ’De lange jongen wilde op me afkomen, maar door een blik van mijn tante stopte hij. ‘Later…’ voegde hij er snel aan toe, waarna hij zich omdraaide, de deur door verdween gevolgd door alle anderen. De enigen die nog overbleven waren mijn jongste broer en ik. Voorzichtig liet de jongen zich naast me zakken, streelde teder door mijn haren, probeerde me zo min mogelijk pijn te doen. ‘Een geluk, lang hoef je niet te lijden. Je herstelt heel snel. Een paar dagen rust en dan spring je weer vrolijk rond, dat beloof ik je.’ Fluisterde hij, probeerde me overduidelijk gerust te stellen. Versuft knikte ik mijn hoofd, richtte mijn ogen vermoeid op de zijne, probeerde me zo min mogelijk te bewegen. Ondanks alle pijnstillers stierf ik nog steeds van de pijn, had zelfs last met ademhalen. Het liet het gezicht van mijn broer in zorgen vertrekken ‘Ga maar slapen, lieverd. Dan voel je je vast beter.’ Teder dekte hij me toe drukte een liefdevolle kus op mijn voorhoofd. Dankbaar alsof hij me een of ander duur cadeau had gegeven, sloot ik mijn ogen, krulde me zo snel mogelijk op om de pijn ook zo snel weer voorbij te laten gaan. Luisterde naar een zachte klik, die me vertelde dat de kamer verduisterd werd, waarna hij de deur achter zich sloot, me achterliet in de stille kamer. Waar de duisternis het langzaam maar zeker weer van me over nam, me in een diepe slaap liet zakken. Een diepe onrustige waarin ik alles opnieuw beleefde.