016*

'Is het weg?' Was mijn eerste vraag. Niemand antwoorde, ze wisten het niet. Het was nog steeds mistig, je kon nog steeds niets zien, maar naar buiten gaan was dom, dan was het nog slimmer om van een flatgebouw af te springen, of overdrijf ik nou? 'Hoelaat is het?' Vroeg Gustav. Terwijl Georg zijn mobiel probeerde te vinden hoorde ik Bill zachtjes fluisteren: 'laat het alsjeblieft bijna ochtend zijn, alsjeblieft!''Half twaalf...' 'Fuck!' Verslagen liet Gustav zijn hoofd naar achteren vallen. Hij had het gehad, ik zag het aan hem, hij wilde naar huis, niets liever, naar een veilig gebouw waar je nooit alleen hoeft te zijn. Zou zoiets bestaan? 'Kan je niet iemand bellen?' Probeerde ik voorzichtig. 'Geen bereik,' was het antwoord. Oke, ik geef het toe, we zijn verdoemd, waarschijnlijk zouden we de ochtend niet eens halen, niet eens de prachtige zonsopgang kunnen zien. Dan zullen we half aangevreten op straat liggen, bloedend, met de botten uit ons lichaam gerukt, waarom dan niet meteen uit de auto stappen? Nee, het idee dat Tom dan onbeschermd zou zijn hield me tegen. Hoewel, dat was hij nu ook... Shit, niet aan gedacht, wie weet was hij al dood, dan was het niet erg geweest, dan was ik samen met de jongens gestorven, dat zou een mooi einde zijn geweest. Ja, mooier kon ik het niet bedenken, het klonk allemaal zo aanlokkelijk, alles wat ik hoefde te doen was die deur te openen, mijn benen eruit gooien en gaan staan, misschien zelfs dat nog niet eens, dan zou het zich al op me gestort hebben. Zou het pijn doen? Dat interesseert me niet, ik zou met mijn vrienden sterven, dan hoefde ik niet langer te wachten. Het wachten, dat was een grote kwelling, het wachten op het moment van de pijn, dat je voor de laatste keer de heerlijke bosgeur op snuift, de laatste keer dat je je geliefde ziet, de laatste keer dat je die prachtige maan ziet. Ik begon te twijfelen. Langzaam liet ik mijn hand naar de deurhendel glijden. Zou ik het doen? Het zou ons allemaal een hoop tijd besparen. Ik spandde mijn vingers aan om de hendel over te halen. Ieder moment kon ik de "klik" horen dat aangaf dat de auto van het slot was, en dan zou ik me niet meer kunnen bedenken, dan zou het voor me staan, dan werd ik aan stukken gereten. Wilde ik dat wel?




Eigenlijk wilde ik dit voor vanavond bewaren, maarja, zoals ik al zei: vanavond ben ik weg ):






Okay, nu 3+ reacties voor een vervolg