015*

Langzaam wiegde de auto heen en weer, steeds wilder en opmerkelijker. Ik duwde mijn nagels in Bill's borstkast en kneep mijn ogen stevig dicht. Geschrokken liet ik los toen er een pijnlijke kreun uit Bill's mond kwam. Plots rolde de auto bijna op zijn kant. 'Holy fuck,' mompelde Georg terwijl hij met zijn handen het dashboard vast greep. Met grote ogen keken we naar buiten. Een dikke mist omhulde de zwarte auto waardoor het zicht nul werd. Het was stil, iets té stil als je het mij vroeg. Gustav boog zich heel voorzichtig naar voren, wat niet erg slim was, aangezien de auto op dat moment een stuk naar voren schoot en bijna direct weer stil stond, waardoor hij eerst naar achter klapte en daarna met zijn hoofd tegen het stuur bonkte. Het leek alsof er iemand tegen de auto aan het beuken was. Nog eens aan de zijkant, nog eens aan de andere kant, en nog een. Het leek niet op te houden. Ik kon niets meer uitbrengen, ik leek gevoelloos te zijn geworden, maar van binnen stond ik in brand, wilde ik al mijn angst eruit schreeuwen. Hevig werden we door de klappen heen en weer geschud. Het verwonderde me nog dat de auto niet al uit elkaar was gevallen, maar het betwijfelde me of deze auto het nog lang zou houden. BAM! De motorkap deukte in, zonder ook maar enig spoor van een levend wezen, niet eens een schaduw. Het gebeurde gewoon zo plots. Of lette ik gewoon niet goed op. 'Godverdomme, wat is dit!?' Ik hoorde de angst in Gustav's stem overduidelijk, maar ik nam het hem niet kwalijk. Nog een keer kneep ik mijn ogen dicht, tot het beuken stopte, tot en er geen geluid meer was, alleen het gehijg van onze adem.


Hmm.. vanavond nog een stukje? It's all up to you guys (: