002

Uitgeput van het rennen loop ik naar huis. De tranen lopen nog steeds over mijn wangen en mijn neus bloed. Opgelucht zie ik mijn huis voor me opdoemen en ga iets sneller lopen. Voordat ik ook maar de kans krijg om de deur open te doen, wordt hij al open getrokken door mijn vader die me woedend aankijkt. Zodra hij ziet dat ik weer in elkaar ben geslagen veranderd zijn blik van boos naar bezorgd. Hij pakt me voorzichtig bij mijn arm en neemt me mee naar binnen. Ook mijn moeder schrikt als ze me ziet en knuffelt me. Als ik haar armen om me heen voel, beginnen de tranen harder te stromen en ik stort in. ‘Liam, wat is er gebeurd?’ vraagt mijn moeder zachtjes. Ik laat haar los en ga met een pijnlijk gezicht op de bank zitten. ‘Logan en zijn groepje hebben me weer in elkaar geslagen.’ Mijn stem trilt als ik het vertel. De bank zakt een stukje in en ik laat mijn hoofd op mijn vaders schouder vallen. Ook hij knuffelt me even. ‘Waarom hebben ze dat gedaan?’ vraagt hij. Ik haal mijn schouders op. ‘Weet ik niet. Sinds ik auditie heb gedaan bij X Factor achtervolgen ze me overal waar ik ook naartoe ga. De laatste twee keren hebben ze me ook nog eens in elkaar geslagen. En waarom? Geen idee.’ Mijn moeder pakt een doekje en geeft het aan me. Ik pak het aan en geef haar een dankbare blik. Voorzichtig knijp ik mijn neus dicht, om de bloedneus te laten stoppen. Op dat moment komen mijn zussen ook de kamer binnen en kijken me verschrikt aan. ‘Logan.’ Is het enige wat ik zeg. Ze knikken dat ze het begrijpen en gaan zitten. Als mijn neus is gestopt met bloeden, loop ik naar de badkamer en gooi het doekje in de wasmand. Ik kijk in de spiegel en zie een jongen met bloed op zijn gezicht en een pijnlijke blik in zijn ogen. Ik pak een washandje en maak hem nat. Langzaam haal ik het opgedroogde bloed en de opgedroogde tranen van mijn gezicht. Meteen voel ik me een stuk frisser. Ik loop terug naar de woonkamer en iedereen kijkt me aan met een bezorgde blik. Ik weet dat ze zich afvragen wat er nog meer gebeurd is en of ik nog meer pijn heb dan alleen een bloedneus. Als ik me op de bank laat vallen trekt er een pijnscheut door mijn lichaam. ‘Auw.’ Kreun ik zachtjes. Meteen zijn alle blikken weer op mij gericht. Ik trek mijn t’ shirt omhoog en verschillende blauwe plekken worden zichtbaar. Vooral op mijn ribben en er zit een grote op mijn buik die verder naar beneden loopt. Ik zucht een keer diep en laat mijn shirt weer zakken. ‘Liam, dit is niet goed. Je moet hier echt iets aan doen. Als dit zo door gaat wordt het nog eens je dood.’ Mijn oudste zus, Nicola, kijkt me aan. Ik zucht nog een keer. ‘Ik weet het, maar wat moet ik eraan doen? Iedere keer als ze me zien beginnen ze al te schelden of erger. Ik weet het niet meer wat ik moet doen. Ik heb alles al geprobeerd. Ik ben naar de rector van school gegaan, maar zelfs dat stopt ze niet.’ Wanhopig leg ik mijn hoofd in mijn handen. Vol medelijden kijk Nicola me aan. ‘En je vrienden dan? Willen zij je niet helpen om van die gasten af te komen.’ Met een lege blik kijk ik haar aan. ‘Vrienden heb ik niet meer. Sinds Logan en zijn vrienden zijn begonnen met pesten, negeren ze me allemaal. Sommigen van hun doen zelfs mee en dat moet je goede vrienden noemen.’ Ook Ruth, mijn andere oudere zus, trekt nu haar mond open. ‘Dus ze hebben je allemaal in de steek gelaten, vanwege je auditie?!’ Ik kijk haar aan en knik. ‘Ja, allemaal. Ik sta er helemaal alleen voor.’ Weer stromen er tranen over mijn wangen. Dit keer vanwege het besef dat ik geen vrienden meer heb en dat ik ze best wel mis. ‘Je staat er nooit helemaal alleen voor.’ Zegt een stem vanuit de deuropening. Ik draai me om en kijk in het gezicht van Sarah. ‘Weet ik, maar jij zit niet bij me op school.’ Sarah gaat naast me zitten en knuffelt me. ‘Je moet nog even volhouden, het schooljaar is zo voorbij. Dan heb jij je diploma, ben je van school en van hen af.’ Ze kijkt me aan met een blik vol zelfvertrouwen, iets wat bij mij ontbreekt. Ik knik. ‘Dat ga ik ook wel volhouden, ik zou wel moeten, maar ik ben zo bang dat ze daarna gewoon door gaan. Dat het ze niet uit maakt dat we van school af zijn.’ Ik zucht nog een keer diep. ‘Dat zijn zorgen voor later. Ik heb nog een verassing voor je.’ Sarah kijkt me aan met een grote glimlach op haar gezicht. Ik trek een wenkbrauw op en kijk haar aan. ‘Ik heb je ingeschreven voor X Factor. En voordat je gaat protesteren, het is nu twee jaar geleden en Simon zei: ‘kom over twee jaar terug’ en dat is wat jij gaat doen. Bovendien helpt het je om je gedachten te verzetten.’ Ik wil mijn mond opentrekken om te protesteren, maar Sarah werpt me een waarschuwende blik. Ik zucht. ‘Best ik zal auditie doen, omdat ik weet dat je me toch zal dwingen en protesteren niet echt helpt.’ Tevreden kijkt ze me aan. ‘Ik moet gaan, spreek jullie later wel.’ Sarah geeft iedereen een knuffel en mij een kusje op mijn wang. ‘Hou je sterk Liam. Ik ben er altijd voor je.’ Fluistert ze in mijn oor en knuffelt me nog een keer. Ik kijk haar aan en knik. Sarah loopt de deur uit en ik ga naar de badkamer. Langzaam draai ik de douche aan en kleed me uit. Als het water warm genoeg is ga ik eronder staan. Na ongeveer een kwartier kom ik er onder uit. Ik kleed me terug aan in mijn pyjama en ga naar bed. Op weg naar dromeland.

Be strong and you will win