~008~ Quarrel with Malfoy

Langzaam liep ik over het vochtige gras terug naar het enorme huis. Nog steeds had ik de haring in mijn hand. Zonder dat ik het doorhad kneep ik hem fijn. Jammergenoeg met succes. Net op het moment dat ik door de deur richting de schilderijengang- wat mijn benaming voor de gang met de stoffing schilderijen was- ontplofte het ding. Normaal zou dat niet kunnen maar ik was nou eenmaal emotioneel geworden. Bijna automatisch viel mijn oog op een oud schilderij met een donkere lijst. Dit gebeurde wel vaker. Normaal ging ik daarna weer verder met dat waar ik mee bezig was. Dit keer was ik niks aan het doen vandaar dat ik maar even bleef kijken. De lijst was gemaakt van hetzelfde hout als Voldemorts toverstok- taxushout. Het stof dat normaal op het schilderij zat was voor een gedeelte weggeblazen door de ontploffing van de haring. Je kon een beetje de contouren van een jonge vrouw met iets op haar schoot onderscheiden. Ik besloot het schilderij in mijn kamer verder te onderzoeken en nam hem mee.

Het schilderij lag onbeweeglijk op mijn bed. Ik had er een paar keer op geblazen maar het hielp niks. Het stof was er door de jaren heen op aangekoekt, al wist ik best dat dat niet kon. Dit was op een magische manier gedaan. Door iemand die niet wilde dat iemand kon zien wat er op het schilderij te zien was. Net op het moment dat ik het voorzichtig onder mijn bed schoof stormde Malfoy binnen. "Die rotuil van je-" Malfoy smeet een brief op mijn bed. "Wat is er met Hedwig? Ik dacht dat ze net weg was." Malfoy deed zijn mond open om iets terug te zeggen, hij bedacht zich en deed hem weer dicht. Terwijl hij zich op z'n bed liet ploffen deed ik alsof mijn schoenen wel heel interessant waren, alleen was de witte vlek op het donkere t-shirt van Malfoy niet te vermijden- vogelpoep. Ik had veel moeite om mijn lach in te houden. "Ja lach maar" kwam er gedempt van Malfoys bed vandaan. "Die rotduif van je moest blijkbaar echt naar de wc!" Dit was de druppel. Niemand mocht Hedwig uitschelden. Wie aan Hedwig kwam kwam ook aan mij! "Nou ik zie jouw duif nergens. Wie zou je ook moeten schrijven? Ik herinner me net dat je geen vrienden hebt!" Terwijl ik me omdraaide naar de kotsgele muur achter me wist ik dat ik te ver was gegaan. Een zachte snik achter me bevestigde dat. "Denk je echt zo over mij?" De gefluisterde vraag was eigenlijk niet voor mijn oren bestemd, maar diep vanbinnen wist ik dat er een antwoord op moest komen. "Nee Draco, je gedraagt je alleen zo." En terwijl Draco huilend met z'n toverstok speelde, maakte ik de brief open. In een vaag bekend handschrift dat ik niet meteen kon plaatsen stond er bovenaan een zin die mijn hele leven hier zou veranderen. "Hallo Harry Potter, Wij gaan je helpen".