LXI

Alice Potter

Waarom kwam je achter me aan?’ vraagt Marinda, mijn vraag ontwijkend.
‘Je leek overstuur,’ zeg ik.
‘Wat kan jou dat nou schelen? We zijn toch geen vrienden.’ Haar stem klinkt een stuk minder kattig dan dat ze zou willen.
Het duurt even voordat ik een oprechte reden kan bedenken. ‘Je was alleen… Ik… Kijk, we mogen dan geen vrienden zijn, maar het is niet alsof ik je haat.’
Ze trekt even vreugdeloos haar mondhoeken omhoog en gaat op de rand van het bed zitten. ‘Wat is er met je hand?’
Ik kijk even verbaasd naar mijn geschaafde hand. ‘Oh… Ik probeerde de deurklink nog te pakken, maar dat lukte niet helemaal,’ mompel ik.
‘Kom eens.’ Ze trekt haar toverstok. Langzaam schuifel ik in haar richting, onzeker van wat ze gaat doen. Ze pak mijn hand en wijst er even kort naar met haar toverstok waarna mijn hand weer geheeld is.
Ik wrijf er even overheen. ‘Dank je.’ Weer glimlacht ze even en kijkt vervolgens naar haar handen, die op haar schoot liggen. Ik ga naast haar zitten. ‘Wat is er nou?’ Ik zucht als ze stil blijft. ‘Moet ik anders iemand halen?’
Ze laat een spottende lach horen. ‘Iemand halen?’ Ze kijkt me aan. ‘Wie dan? June of Sarah? Die zijn niet slim genoeg om een normaal antwoord te geven, om zelf na te denken.’ Even blijft ze stil. ‘Ik had het kunnen weten. Hij heeft nooit een vaste vriendin.’
‘Wie? Sirius?’ vraag ik verbaasd.
Met betraande ogen kijkt ze me aan. ‘Ik ben echt verliefd op hem, Alice. Al heel lang. Maar hij niet, hij nooit. En even dacht ik… dat ik toch een kans had, dat het toch zo kon zijn.’ Ze kijkt naar haar handen. ‘Ik had het kunnen weten.’
‘Misschien moet je minder proberen en meer jezelf zijn,’ zeg ik zacht.
‘Misschien… Waarom wil je me eigenlijk helpen? Je bent zelf verliefd op hem.’
‘Ik… Helemaal niet.’ Geschrokken kijk ik haar aan.
‘Ontken het maar niet.’ Ze lacht. ‘Ik heb het al een tijdje door, maar… er is iets anders.’ Ze kijkt me bestuderend aan.
Ik zucht. ‘Oké, ik was verliefd op Sirius, maar ik ben wel over hem heen. Hij past ook beter bij jou.’
Even kijkt ze me verbaasd aan, maar dan barst ze in lachen uit. ‘Wat wil je daarmee zeggen?’
Ik haal mijn schouders op. ‘Misschien kan ik wel met hem praten?’
Even lijkt het alsof ze toe gaat zeggen, maar dan schudt ze haar hoofd. ‘Nee. Het is zijn verlies.’ Ze klinkt sterker dan ze is.