||OO4||

Jasmine Lauren Watson
'Lauren, Kom je eten?' roept Liam van beneden. Ik slik. 'Ja.' Ik berg mijn dag boek op en loop naar de spiegel. Mijn ogen branden nog. Iemand klopt op de deur. 'Lauren?' Ik veeg snel met mijn handen onder mijn ogen. 'Ik zei toch dat ik er aan kom.' Zeg ik geïrriteerd tegen Liam als hij de deur opent. Hij trekt zijn wenkbrauw op. 'Sorry hoor.' Ik loop achter hem aan en zucht. 'Liam?' Fluiser ik. 'Ja?' Ik slik. 'Sorry.' Hij glimlacht. 'Geeft niet.' 'Waarom kon ik niet gewoon bij Ruth blijven?' Hij bijt op zijn lip. 'Je weet waarom, Lauren.' Ik zucht en knik. Omdat ze allemaal denken dat ik depresief ben, I get it. Ik snap alleen niet dat hun niet snappen dat ik hier niet gelukkiger van word. Mijn hele leven gaan dingen al niet zo als ik het wil en krijg ik nooit mijn zin. Ken je dat gevoel? Dat je een spel speelt met iemand waar je gewoon niet van wilt verliezen en je verliest en je blijft dat maar horen. Keer op keer. Zo voel ik me altijd. Mijn vader blijft het er maar inwrijven en zelfs nu ik hem een paar jaar niet heb gezien blijft hij me lastig vallen met dat ik een verliezer ben. Niet in het echt natuurlijk maar emotioneel wel. Want uiteindelijk zijn al die dingen die nu niet goed gaan -zelfs als ze niet direct met mijn vader te maken hebben- zijn schuld. Damn, nu klink ik toch best wel depressed...

Kudo/reactie?