179~

Laura PoV
TOen we toekwamen hadden we geen plakband bij ons, en blijkbaar was er iemand heel erg bezorgt. 'Waar hebben jullie gezeten?' vroeg TOm luid toen we de bus binnenkwamen, hij sprong letterlijk op toen we binnenkwamen. 'Hoe bedoel je?' vroeg ik verbaast. 'Waar is je GSM?' vroeg hij kwaad. 'In me tas.' ik haalde hem uit... oeps, 25 gemiste oproepen, van hetzelfde nummer... een nummer dat me deed denken aan TOms Gsm nummer. 'Oeps.' zei ik met getuite lippen. 'De mijne ligt uit in mijn kamer.' zei Bill meteen, waarna hij mijn gsm uit mijn handen trok. 'Oh, la, 25 gemiste oproepen? Veel heb je niet gedaan vandaag, buiten bellen.' zei Bill lachend. 'Wie gaat er nu ook 10 uur shoppen!?' vroeg Tom luid. Georg stak zijn hoofd even boven de tv uit. 'Jullie zijn terug?' vroeg hij, waarna hij zich weer zorgeloos liet zakken. 'Zei toch dat ze wel zouden komen,' zei Georg van .. ergens. 'Gewoon een beetje geduld hebben..' zei Gustav erachter aan. Bill en ik keken elkaar even aan en grijnsden. 'Wie gaat er dan ook 10 uur lang weg om te shoppen?' zei Tom nog altijd boos. Was het de bedoeling dat we met hem lachten? Nou, goed dan. 'Wij.' zei ik lachend. Bill plofte naast Georg en Gustav neer. 'Is het interessant?' vroeg hij. 'Nope.' zei Georg verveeld. 'Awesome.' TYpisch georg, typisch Bill.. het verbaasde me niet. TOm leek nu pas echt boos te worden, en eigenlijk had hij wel een punt -niet dat ik dat ooit zou toegeven! nah ah- we hadden misschien moeten laten weten dat we 's middags niet kwamen eten.. en dat het iets langer duurde dan -ik had- gepland. Waarschijnlijk vond Bill het niet iets te normaal. Maar was het op een of andere manier niet schattig dat Tom zo bezorgd was? ALs ze elkaar zouden haten, zou hij niet zo gereageerd hebben. Niet dat ik dacht dat ze elkaar haten, komaan, het zijn broertjes..