40. Dawning

Het rode waas trok weg voor mijn ogen weg. Ik rende door het bos, maniakaal Dave achtervolgend.
Ik stopte.
Op mijn poot zat iets nats. Iets vies.
Ik staarde naar beneden. Het was rood. De geur van wolvenbloed drong mijn neusgaten binnen.
Geweldig. dacht ik.
Eindelijk iemand die niet gillend wegrende als ik in de buurt kwam, en ik had het verpest. Of je moest het wegstervende geluid van Daves poten anders noemen.
Ik zuchtte.
Dan maar afspoelen. dacht ik, terwijl ik richting de rivier begon te sjokken. Het had weinig zin om nu terug te veranderen, kleine kans dat ik lang mijn zelfbeheersing zou bewaren.
Gefrustreerd ramde ik mijn schouder tegen een boom, die krakend bezweek.
Langzaam klaarde mijn hoofd op. Dave moest kalmeren en terugveranderen, maar dat kreeg ik zelf nooit voor elkaar nu. Zolang Jake er niet was moest ik hem maar met rust laten.
Toen drong die vreemde geur mijn neus weer binnen. Mijn nekharen gingen overeind staan en mijn oren streken naar achteren.
Ik gromde zachtjes. Ik haatte deze geur. Het was een geur die hoorde bij iemand die afstotelijk hoorde te zijn. Met wie niemand iets te maken had horen te willen hebben. Die misschien al dood had moeten zijn. Van iemand die me had gered, en toen had laten vallen. Alleen maar door niet te zijn wat ze hoorde te zijn.
Renesmee Carlie Cullen.
Ik huilde en begon de geur te volgen.
Ze mocht dan Jakes imprintee en dus onaantastbaar zijn, maar ze was nog steeds in mijn gebied.
Ik wist niet precies waarom ik dit deel van het bos zo claimde. Er waren geen regels die me hieraan bonden, of anderen hier weghielden. Maar het voelde als mijn eigendom. Ik kwam niet waar de anderen kwamen, en zij niet bij mij.
Zeker niet als ze die halfvamp waren.
Steeds sneller raakten mijn poten de grond. Steeds sneller vloog ik door het bos. De bomen vlogen voorbij, terwijl de geur steeds sterker in mijn neusgaten brandde. De stank van een vampier vermengd met die van een onschuldig meisje.
Pas voorbij de grens met het oude gebied van de vamps minderde ik vaart. Ze was dichtbij.
"Leah." hoorde ik tussen de bomen door.
Ik gromde.
Snelle voetstappen schoten door het bos. Even later stond ze voor me.
Ik kon haar hart horen kloppen, maar toen ze daar zo stond kon ik het niet helpen om haar te vergelijken met de rooie die we zo lang geleden voor Bella Swan uit de weg moesten ruimen.
"Het is makkelijker om te praten als je mens bent." ze glimlachte onzeker. Watje. "Maar ehm... Waarschijnlijk heb je geen kleren bij je, dacht ik. Dus heb ik dit maar meegenomen." voorzichtig haalde ze een pakje stof tevoorschijn, en legde het voor me neer.
Ik haalde mijn neus op. Nog beter, vampstank. Uiterst voorzichtig tilde ik het op tussen mijn tanden en droeg het de bosjes in.
Even later stapte ik gekleed in wat alleen maar de smaak kon zijn van Swan's vamps de bosjes uit.
"Dus, wat moet je?" snauwde ik haar toe.
Ze kromp ineen. "Ik wou alleen maar praten..."
Ik zuchtte. "Je wou alleen maar praten? Je komt helemaal naar La Push om even met mij te komen praten? 'Tuurlijk."
"Ik..." begon ze.
Ik knarsetandde. Ik had geen tijd voor haar gestotter met een losgeslagen Dave in het bos. Iemand moest hem vinden of tenminste wolf zijn als Jake aankwam.
Jake.
"Waarom ben je hier zonder Jake?" vroeg ik, haar onderbrekend.
"Wat?" was haar verblufte reactie.
"Waarom ben je hier zonder Jake?" herhaalde ik. "Hoort hij je niet overal te volgen?"
"Hoe weet jij dat Jake hier niet is?"
"Ik had hem net aan de lijn, en toen moest hij volgens mij nog een vliegtuig nemen."
"Oh." Ze zakte neer op een boomstam.
"Is er iets met Jake?!" vroeg ik, half in paniek.
"Nee... Ik wou alleen iets met jou bespreken. Met jou alleen, bedoel ik. Maar als Jake eraan komt, dan, nou ja..."
"Dan?"
"Is het geen goed idee." zei ze, nu beslist. "Ik had hier niet eens moeten zijn. Hij denkt dat ik bij Zafrina ben." Ik keek haar vragend aan. "Een vampier. Een... vleesetende."
Ik keek haar vuil aan. "Fijn dat je dat er even bij zegt. Maar als je verder niks te vertellen hebt, heb ik betere dingen te doen." Ik draaide me om.
In mijn ooghoek zag ik haar naar me uitreiken.
Ik sprong opzij. "Blijf van me af." zei ik moorddadig.
"Oh, ik wist niet dat je..."
"Ik zei: blijf van me af." snauwde ik haar toe. "Vuil monster." mompelde ik erachteraan.
"Dat hoorde ik."
"Gefeliciteerd."
"Ik wou alleen vragen wat ik tegen Jake moet zeggen."
"Dat is jouw probleem, dit gezellige theekransje was niet mijn idee." zei ik sarcastisch.
"Dan zeg ik wel dat ik gewoon langskwam..."
"Ja, dat gaat hij geloven, want we hebben zo'n geweldige band." riep ik nog over mijn schouder voordat ik veranderde.
Terwijl ik terugrende vloekte ik in mijn hoofd over de tijd die ik had verloren.
Maar ergens daagde ook iets. Wat was er belangrijk genoeg geweest voor Loch Ness om Jake voor te liegen? En wat had ik ermee te maken?