039

Ik hoor Liam beneden praten en even later is hij er weer. Hij draagt een dienblad waarop een bord ligt met een croissantje en een glas jus d’orange. ‘’You’re the best friend,’’ zeg ik tegen hem als hij binnenkomt. ‘’Thanks, if you need someone to talk. I’m here.’’ ‘’Thank you.’’ Ik pak het croissantje en breng het langzaam naar mijn mond. Eigenlijk heb ik helemaal geen honger, maar Liam kijkt toe. Hij wil natuurlijk zeker weten dat ik iets eet. Ik neem een minuscuul hapje en kauw traag. Liam wrijft geruststellend over mijn knie heen. Met veel moeite slip ik de hap door. ‘’Ik heb echt geen honger Li,’’ zeg ik terwijl ik het dienblad wegzet. ‘’Probeer dat croissantje vandaag wel op te eten, ok?’’ ‘’Is goed.’’ ‘’Ik ga weer naar de rest toe.’’ Ik knik en kruip weer onder de deken. De deur valt dicht en ik ben weer alleen. Meteen dwalen mijn gedachtes af naar Sharon. Waarom was ze weggelopen? Wat is er aan de hand? Ik heb haar al heel vaak proberen te bellen, maar ze heeft natuurlijk haar mobiel uit. Ik maak me echt zorgen om haar. Ik denk aan alle mooie momenten die we hebben gehad. Ik kan niet zonder haar. She’s my life. De tranen lopen alweer over mijn wangen. Ik kijk op als de deur opengaat. Door mijn tranen heen zie ik dat het Rebecca is. ‘’Hey,’’ zeg ik zachtjes. Ik zie dat de tranen ook in haar ogen staan. Ze loopt naar me toe en slaat haar armen om me heen. Onze snikken vullen de kamer. We zeggen niks. We houden elkaar alleen maar vast.
‘’We moeten haar zoeken,’’ verbreekt Rebecca de stilte. ‘’Maar dat wil ze niet.’’ ‘’Heb je jezelf gezien? Je bent een wrak. Je hebt haar nodig.’’ Ik kan niks anders dan haar gelijk geven, ik heb haar echt nodig. Deze kerst gaat echt vreselijk worden, zonder haar.
Het is kerstavond. Na lang zeuren hebben ze me beneden kregen. Kerst is niet hetzelfde zonder Sharon, maar voor mijn vrienden probeer ik er toch iets van te maken. Angela is er ondertussen ook al. Ook zij is op de hoogte van de verdwijning van Sharon. Er hangt een gespannen sfeer in de kamer. Niemand zegt iets, bang om iets verkeerd te zeggen. Iedereen heeft voor elkaar cadeautjes gekocht en die allemaal onder de kerstboom gelegd. Zwijgend pakt iedereen zijn cadeautjes uit en bedankt de gever. Aan het eind liggen er nog 7 cadeautjes onder, allemaal voor Sharon. De tranen springen in mijn ogen en voor ik het weet biggelen ze over mijn wangen. Liam komt meteen naar me toegelopen en slaat zijn armen om me heen. Hij zegt wat sussende woordjes, waardoor ik weer een beetje kalmeer. ‘’Sorry jongens,’’ zeg ik snikkend. ‘’Maakt niet uit, we begrijpen het,’’ zegt Niall meteen en iedereen knikt instemmend. Dankbaar pers ik er een glimlach uit. Ik trek mijn benen op en leg mijn hoofd op mijn knieën. Zwijgend staar ik voor me uit, denkend aan Sharon. Deze kerst zou echt geweldig worden, met haar aan mijn zij. En nu is ze gewoon weg, weg zonder dat ik weet waarom en waarheen.