038

The 24th of December
Sharon POV
Ik lig op bed, mijn hoofd verstopt in mijn kussen. Tranen verdwijnen in het kussen. ‘Ik kan het niet’ de zin die elke keer door mijn hoofd spookt. Zayn ligt naast me, diep in slaap. Ik kijk op de wekker en ziet dat het 3.00 uur is. Ik sta op, gooi de benodigde spullen in mijn koffer en wil weglopen. Dan bedenk ik me dat het misschien handig is om een briefje achter te laten. Ik pak een blaadje en een pen. Ik kauw op de achterkant van de pen, terwijl ik nadenk.
Sorry. Ik kan het niet. Ik wil jullie niet in problemen brengen. Zoek me niet, het is beter zo.
xoxo Sharon
P.S. Zayn I love you, I always will.
Ik leg het blaadje op het nachtkastje van Zayn en zo zacht mogelijk sluip ik de kamer uit. Ik til mijn koffer de trap af, doe mijn jas aan en mijn sjaal om en loop naar buiten. Ik bel een taxi, die er 5 minuten later al is. Als mijn koffer achterin ligt, stap ik in. Ik kijk achterom, naar het grote huis. De tranen biggelen over mijn wangen, maar het is beter zo. Ik vertel de chauffeur waar ik heen wil en hij rijdt weg. Ik zet mijn telefoon uit en stop hem in mijn handtas.
Zayn POV
Ik word wakker. Ik kijk naast me, maar Sharon ligt er niet. Ik sta op en loop naar de badkamer. Hier is ze ook niet. Ik kijk in de woonkamer en als ze daar ook niet is, begin ik een beetje in paniek te raken. Ik loop weer naar onze kamer en loop nog een keer naar de badkamer. Ik kijk naar de wastafel en zie dat haar spullen weg zijn. Tranen springen in mijn ogen. Ik ren naar het bed toe en zie dan pas dat er een briefje op mijn nachtkastje ligt. Ik gris het briefje van het kastje af.
Als ik het gelezen heb, rollen de tranen over mijn wangen. Ik kan het niet geloven. Mijn mooie meisje is zomaar weggelopen. Huilend laat ik me op mijn bed vallen. De tranen stromen onophoudelijk over mijn wangen. Het briefje is nat van mijn tranen. Ik gooi het weg en sla met mijn vuisten op het bed. Ik hoor niet eens dat de deur opengaat. Ik schrik op als er iemand naast me komt zitten. Ik kijk door mijn wimpers wie het is. ‘’Zayn wat is er gebeurd,’’ vraagt Liam geschrokken als hij mijn betraande gezicht ziet. Ik wijs naast het bed, waar ik het briefje heb neergegooid. Liam pakt zwijgend het briefje en leest het. ‘’Zayn toch,’’ zegt hij troostend en hij trekt me in een knuffel. De tranen stromen alleen nog maar harder. Liam’s shirt wordt zeiknat, maar het maakt hem niks uit. De tranen lijken maar niet op te houden. Liam wrijft geruststellend over mijn rug en na een kwartier word ik eindelijk wat rustiger. Mijn ademhaling wordt weer iets regelmatiger. De tranen lopen nog steeds over mijn wangen. ‘’Heb je de laatste tijd iets aan haar gemerkt,’’ vraagt Liam voorzichtig als ik iets gekalmeerd ben. Ik schud mijn hoofd en er vormen zich nieuwe tranen in mijn ogen. Liam wrijft nog steeds geruststellend over mijn rug. ‘’Ik maak even een ontbijtje voor je, je moet wel iets eten. Ik ben er zo weer,’’ zegt Liam en hij loopt weg. Ik weet niet wat ik zonder hem zou doen, hij is de beste vriend die iemand zich kan wensen.