- Chapter seven.

Vermoeid geeuwend slenterde Naomi naar de keuken. Tot haar grote verrassing zat Anna al aan het kookeiland, haar handen om een dampende mok koffie gesloten. Ze droeg nog steeds de zwarte babydoll en de rode kamerjas.
“Ik heb je niet horen binnenkomen,” geeuwde Naomi terwijl ze zichzelf ook een kop koffie inschonk, “Hoe was het gisterenavond bij Benedict?”
“Zwijg,”
Verschrikt keek Naomi op. Haar beste vriendin was hees en klonk kwaad. Nieuwsgierig zette ze zich op één van de krukken naast haar. Afwezig staarde Anna in de damp van de koffie. Ze zag dat ze had zitten huilen.
“Hoe laat was je terug?” vroeg Naomi aarzelend.
“Tien minuten nadat ik vertrokken was,”
“Maar…hoe? Ik heb je helemaal niet gezien en ik ben tot twaalf uur opgebleven,”
Opeens werden Anna’s ogen glazig. Voor ze het wist sijpelde een dikke traan over haar wang, naar haar kin. Toen die in de koffie pletste, trokken enkele rimpelingen door het oppervlak van het bruine goedje. Geschrokken legde Naomi haar hand op Anna’s rug, waarna die met haar gezicht tegen haar schouder zakte. Zuchtend sloeg ze haar andere arm ook om haar heen. Je moest geen genie zijn om te raden dat Anna de hele nacht buiten aan de deur van het appartement had zitten huilen. Er was gisteren iets verschrikkelijk fout gegaan.
Met horten en stoten kwam het eruit. Hoe ze had gedacht dat alles goed ging verlopen. Hoe hij haar een glas wijn had aangeboden. En hoe hij haar even later buiten gewurmd had. Dit was exact waar Naomi voor gevreesd had. Dat Anna een koude douche zou krijgen en zij haar weer opgewarmd moest zien te krijgen.
“Het is mijn schuld. Ik had je niet mogen laten gaan,” zei ze zacht.
“Nee, het is mijn eigen stomme schuld. Ik had beter moeten weten. Ik ben zo’n achterlijke slet,”
“Nee, dat ben je niet,” sprak Naomi streng.
Ze streelde zacht over Anna’s rug terwijl die langzaam uithuilde. Ze had het zien aankomen en toch had ze haar niet tegen gehouden. Fijne beste vriendin was ze, al moest Naomi het zelf zeggen.
“Jij gaat nu een warm lang bad nemen om te bekomen,” zei Naomi dwingend.
Anna haalde diep adem, knikte en slenterde richting de badkamer. Ze was nog geen volle minuut weg toen de deurbel ging. Haastig fatsoeneerde Naomi zich wat, waarna ze de deur opende. Meteen toen ze zag wie het was, trok ze haar wenkbrauw op en tuitte haar lippen.
“Can I talk to Anna?” stamelde Benedict aarzelend.
“No, you can’t,”
Hij zuchtte en haalde even zijn hand door zijn haren.
“She probably told you what happened last night?”
“Yes, she did. She also told me she had been sitting right where you stand now all night long, crying her eyes out,”
Hij zuchtte en wreef even door zijn gezicht. Naomi zag dat hij zich schuldig voelde. Ze ontspande een beetje en zuchtte kort.
“Look, Anna’s just a bit vulnerable on this point of her personality. She won’t admit it, but she falls in love very quickly and very hard. And she can be a bit over-enthusiastic at moments,”
“I didn’t mean to hurt her, at all. I just…It’s only been a month since I broke up with Olivia, we’d been together for two years…I’m just not ready to see someone else. And we’ve only met yesterday morning. And she’s fifteen years younger than me. It’s too soon, in many ways. I’m sure she’s a lovely girl. I just…”
“It’s okay, Benedict,”
“Benny,”
“Uhm, it’s okay, Benny. I’m sure she’ll be over it by noon. Just tell her what you just told me. She’ll understand,”
“You think so?”
“Yes. Now will you please excuse me, we’re meeting Mark and Steven in half an hour and as you see, I still have to get dressed,”
“Yes, ofcourse. I’ll see you later, Naomi,”
“Bye,”
Zodra de deur in het slot gevallen was, slaakte Naomi een diepe zucht. Terwijl ze haar kamerjas strak om zich heen sloeg slofte ze de trap op. Anna en Benny gingen nog voor vonken en vuurwerk zorgen, daar was geen twijfel mogelijk.