Chapter two • Beauty and the consulting detective • 2.4

      Een kleine grijns speelde om Sherlock’s lippen terwijl hij de tippen van zijn vingers tegen zijn kin plaatste. Zijn blik was gefocust op Gaëlle, die tegenover hem in de zetel zat. Op het salontafeltje tussen hen in lagen Sherlock’s notities van een oude zaak, één van de eerste die hij opgelost had. Met gefronste wenkbrauwen boog zijn blonde leerlinge zich over de documenten.
      “En je verwacht echt van me dat ik dit oplos? De moord is minstens tien jaar oud. Ik kan niet eens het slachtoffer bekijken,” protesteerde ze.
      “Alles wat je nodig hebt, staat in de notities,” antwoordde Sherlock rustig.
      Hij moest toegeven, het was een moeilijke zaak. Het had hem zelf enige tijd gekost voor hij het volledige plaatje had en snapte. Ze zou zich tot het uiterste moeten inspannen om de oplossing te vinden. Maar dat was nu eenmaal het doel van een test. Iemand’s capaciteiten beoordelen. En als ze dit kon oplossen zonder hulp van hem of John in te roepen, was ze het waard om zichzelf zijn leerlinge te noemen.
      “Rustig blijven, Gaëlle. Je hebt dit al eerder gedaan,”
      “Ja, die kerel uit de krant was zo doorzichtig als maar kon zijn. De crimineel die daar achter zat was niet echt de slimste thuis,”
      Ze amuseerde hem. Ze had pit, een eigen willetje en een grote mond. En ze was niet bang om haar ongezouten mening te geven. Hij mocht dit vrouwmens wel.
      Zuchtend duwde ze het haar uit haar gezicht en sloot haar ogen. Ze haatte het als Sherlock haar testte. Alsof hij er niet op vertrouwde dat ze wel goed genoeg was. In haar hoofd probeerde ze alle foto’s en alle bewijzen met elkaar te verbinden. De man was vermoord in een afgesloten kamer. Zijn vrouw en dochter waren niet thuis geweest. Hun kuisvrouw had niks gehoord buiten het geweerschot. En het enige wat hij had achtergelaten als hint naar de moordenaar, was een lok uitgerukt haar, afkomstig van een pruik, dat hij krampachtig tussen zijn vingers geklemd hield.
      Na enige tijd keek ze op. In haar ogen zag Sherlock een blik van twijfel.
      “Je hebt een theorie?” zei hij, meer als vaststelling dan als vraag.
      Ze knikte aarzelend.
      “De broer van haar ex-man,”
      Een glimlach speelde om zijn lippen terwijl hij zijn handen op zijn knieën legde en naar voren boog.
      “En hoe heb je dat gevonden?”
      “Wel, de ex-man had nog steeds gevoelens voor haar. Toen hij ontdekte dat ze opnieuw getrouwd was, wilde hij wraak. Maar voor hij die kon uitvoeren, werd hij gearresteerd voor vandalisme. Zijn broer is altijd al snel beïnvloedbaar geweest, vooral door zijn broer, waar hij naar opkeek. Dus toen die hem vroeg om een klusje voor hem te klaren, was het antwoord snel gegeven. Hij vermomde zich met een pruik uit de ex-man’s pruikenwinkel en vermoordde hem. Die klauwde echter naar hem, waardoor de pruik onbruikbaar werd en hij gewoon als zichzelf kon ontsnappen,”
      “Slim. Maar hoe is hij dan de kamer binnen gekomen? Die was van binnenuit op slot,”
      “Dat heeft even geduurd. Maar de oplossing is verbazingwekkend simpel. De man was schoorsteenveger. En in de kamer was een schoorsteen, waarvan de deksteen al enkele maanden los lag en dus gemakkelijk te verwijderen was. Daarom ook de vreemde roetvegen op het bureaublad,”
      Even viel er een stilte tussen de twee. In haar hoofd bad Gaëlle dat ze het bij het rechte eind had. Uit Sherlock’s gezicht was niks op te maken, hij was een meester in de pokerface. Langzaam kwam hij overeind en wandelde naar het raam. Enkele seconden lang keek hij uit over Baker Street.
      “Ben je klaar om te leren van de meester?”
      “Absoluut,”
      “Ga dan je spullen maar halen. Je trekt vanavond nog in de kamer beneden,”