Mijn ouders - 77

“Maar Lizzie, nu moeten we kiezen tussen jou en Keylina”, zei ze zacht. “En hoe kunnen we haar nu terugvinden als we hier zitten?”
“We krijgen haar terug, dat weet ik zeker”, zei ik. “Weet je mama, toen ik hier net was wilde Yue er een bewijs van dat ik te vertrouwen was. Ze dacht van wel, maar als prinses kon ze geen risico’s nemen. Daarom heb ik me laten testen door de geestelijken hier. Yue’s dochter, Yle, was toen nog maar een pasgeboren baby. De dag voor de test hebben de geestelijken gekeken hoe kleine Yle op mij reageerde. Toen ik haar teruggaf aan Yue ben ik huilend weggerend, het deed me te veel aan Keylina denken. Yue is me komen troosten, en ik heb haar alles verteld. Ze zei, net als de geestelijken hebben verteld, dat baby’s voelen wie er later belangrijk voor hen zal zijn, en een grote rol zal spelen in hun leven.” Ik keek mam aan. “Weet je nog hoe goed Keylina op mij reageerde, mama? Ik ben er zeker van dat dat iets betekend, dat ik haar zal leren kennen. En dat ze hierheen zal komen, want ik kan niet terug voor de oorlog voorbij is, en daar heb ik haar voor nodig.”
“Echt?”, vroeg mama zacht.
“Ja. En ik beloof dat ik het jullie zo snel mogelijk laat weten als ze hier is.”
“Bedankt.” Mam begon eindelijk te eten.

Een uurtje later liet Yue mijn moeder weer terugbrengen. Ik vond het moeilijk haar weer naar de gevangenis te moeten laten gaan.
“Beloof me dat je genoeg eet”, zei ik zacht. “Keylina en ik hebben niets aan je als je ziek wordt door te weinig te eten.”
“Oké”, stemde mam in. Tegen mijn zin liet ik haar los. De bewakers bonden haar handen op haar rug en brachten haar weg. Ik keek haar na.
“Het komt goed”, hoorde ik Yue zachtjes zeggen.
“Pas als Keylina er is”, zuchtte ik. “Eerder zal pap zich niet bedenken.”