Mijn ouders - 76

Niet veel later werd mijn moeder de troonzaal ingeleid. Ik liep meteen naar haar toe.
“Mam”, fluisterde ik, geschokt over hoe fel ze vermagerd was. Ze reageerde amper.
“Maak haar handen maar los”, zei Yue. De bewaker deed het meteen.
“Kom”, zei ik. Ik sloeg mijn arm om mijn moeders middel en loodste haar mee naar een lokaaltje dat aan de troonzaal grensde. Ze was ontzettend verzwakt, ik moest haar ondersteunen om er te raken.
In het lokaaltje zette ik haar op een stoel en sloot ik de deur.
“Mama, wat is er?”, vroeg ik. “Waarom eet je niet meer?” Ze zei niets, maar begon te huilen. Ik ging naast haar zitten en legde mijn arm om haar schouders. Ik liet haar zachtjes uithuilen.
“Ik ben mijn twee dochters kwijt”, snikte ze na een tijd.
“Mama, wat zeg je nu?”, schrok ik. “Je bent mij toch niet kwijt? Hoe zou dat nu ooit kunnen gebeuren, ik hou van je, dat weet je toch?”
“Maar je hoort bij de vijand. En je hebt ons opgesloten.”
“Mama, ik heb een keuze gemaakt in de oorlog, een andere keuze dan jullie. Maar dat wil niet zeggen dat jullie minder belangrijk voor me zijn.”
“Ben je dan niet boos? Omdat we je niet volgen?”
“Nee, ik ben niet boos, natuurlijk niet. Ik vind het jammer, dat wel, maar ik neem jullie niets kwalijk.”
“Ik wou echt dat het anders kon”, fluisterde mam.
“Ik weet het”, zei ik. “Maar papa wilt niet, en jij bent hem altijd gevolgd, ik kan niet verwachten dat je dat plots niet meer doet.”
“Bedankt.” Mam omhelsde me en ik sloeg mijn armen ook om haar heen. Zo bleven we een tijdje zitten, tot een bediende binnenkwam met eten en de tafel dekte. Ik schepte wat eten op het bord van mijn moeder.
“Kom, eet wat”, zei ik haar. Aarzelend nam ze een hapje. Ik begon zelf ook te eten. Maar na een hap legde ze haar bestek terug neer.