Mijn ouders - 75

Ik bleef het er moeilijk mee hebben dat mijn ouders in de gevangenis zaten, maar ik ging niet opnieuw met hen praten. Ik wist dat mijn vader koppig zou blijven doen. Er was meer nodig om hem te overhalen. Yue wist hoe moeilijk ik het er mee had, en ook Diana en Thomatio hielden er rekening mee. De kinderen hadden echter geen idee wat er aan de hand was, en niemand vond het nodig het hen uit te leggen. Ze zouden het toch niet begrijpen. Soms was het vervelend als ze weer eens om aandacht vroegen, maar langs de andere kant bood het soms wel een welkome afleiding.
“Lizzie, kom je spelen?”, hoorde ik Yle roepen. Ik glimlachte even en liep naar haar toe. Katara was er ook bij, zoals gewoonlijk. De meisjes waren onafscheidelijk, als een tweeling.
“Gaan we verstoppertje spelen?”, vroeg Katara.
“Goed”, glimlachte ik.
“Jij telt”, riep Yle, en ze liep al weg, op de voet gevolgd door Katara.

Na twee weken kwam een van de bewakers naar me toe.
“Euh, Lizzie?”
“Ja?”
“Ik euh, ik maak me zorgen om uw moeder”, zei de bewaker aarzelend. Ik schrok.
“Wat is er met haar?”
“Nou, ze eet niet en ze is fel vermagerd. Ze doet ook niets, ze praat niet, zelfs niet tegen uw vader, …”
“Haal haar”, hoorde ik plots Yue’s stem van achter me. Ik glimlachte haar dankbaar toe. “Ik geloof dat je eens met haar alleen moet praten”, zei Yue.