Mijn ouders - 74

De volgende dag ging ik naar de gevangenis, naar de cel van mijn ouders.
“Lizzie!”, riep mam blij. Een bewaker opende de cel voor me en ik ging binnen. Ik omhelsde mijn moeder.
“Wat kom je doen?”, vroeg mijn vader kwaad.
“Praten”, zei ik kalm.
“Er valt niets te praten”, zei hij kwaad. “Tenzij je je excuses komt aanbieden en ons hier weg haalt.”
“Ik wil jullie hier dolgraag weghalen”, zei ik zacht. “Ik heb met prinses Yue gepraat. Ze is bereid jullie kamers te geven in haar paleis, net als ik.”
“Vergeet het. Ik ga niet bij de vijand wonen! Ik verrot hier nog liever.”
“Alsjeblieft, papa”, smeekte ik. “Ik wil niet dat jullie als criminelen worden behandeld, jullie zijn belangrijk voor me.”
“Laat ons dan vrij en kom mee terug naar huis.”
“Dat gaat niet”, fluisterde ik. “Ik kan pas naar huis als de oorlog voorbij is.”
“Dan niet. Dan wil ik ook niets meer met jou te maken hebben”, zei mijn vader. Ik kon mijn tranen niet bedwingen. Zachtjes huilend liep ik de cel uit.
“Lizzie?” Ik draaide me om. Mam keek me smekend aan. “Lizzie, ze hebben de brieven over Keylina afgepakt.”
“Ik kan ze niet teruggeven, mama, maar ik zal ze ophalen en veilig bij me houden”, beloofde ik.
“Wat kan jou dat nu schelen, als je zelfs je eigen ouders in de cel laat, een zus die je nooit gekend hebt”, schold mijn vader.
“Heel veel”, zei ik. “Net zoals jullie belangrijk voor me zijn. Als jullie me willen spreken laat je dat maar aan de bewakers weten, dan kom ik meteen of vraag ik jullie te laten halen.” Ik liep weg, maar voor ik naar het paleis ging haalde ik zoals beloofd eerst de enveloppe op waar we alles over Keylina in bewaarden.