Mijn ouders - 73

Yue kwam naar me toe.
“Het spijt me”, fluisterde ik.
“Jij kon niet weten dat ze moeilijk zouden doen”, suste Yue. “Het zijn je ouders. Natuurlijk hoopte je dat ze geen gevangenen hoefden te zijn.”
“Waarom konden ze niet gewoon even luisteren?”, snikte ik.
“Dat is niet jouw fout, Lizzie. Waarschijnlijk waren ze gewoon te erg geschrokken. Ga morgen nog maar eens met hen praten.”
“Oké”, zuchtte ik. “Maar ik denk dat ik het helemaal verbruid heb door Thomatio te helpen.”
“Je kon niet anders”, zei Yue. “Leg gewoon uit dat Thomatio een vriend van je is en dat je geen gewonden wilde.”
“Bedankt”, zuchtte ik, en ik omhelsde haar. Yle kwam de troonzaal in gelopen.
“Ik wil ook een knuffel”, eiste ze. Ik glimlachte en liet Yue los. Yle liep op me af en handig ving ik haar op.
“Wat is er met oom Thomatio?”, vroeg ze.
“Oom is gewond, maar het komt wel goed”, glimlachte Yue.
“Oké”, zei Yle. Ze liet me los. “Mag ik met Katara gaan spelen?”
“Natuurlijk”, knikte Yue. “Ik breng je wel even.”
“Ik heb liever dat Katara naar hier komt, nu er niemand thuis is”, zei Diana.
“Ook goed”, lachte Yue. Ze keek naar haar dochter. “Ga je mee om haar te halen?”
“Ja!”, riep Yle. Yue grinnikte en wandelde samen met Yle het paleis uit.

“Lizzie?”, vroeg Diana zacht. Ik keek op. “Bedankt”, zei ze.
“Maakt niet uit”, zuchtte ik, en ik liep de troonzaal uit, naar de bibliotheek om wat tot rust te komen. Daar vond Yue me ’s avonds ook nog, ik had het avondmaal overgeslagen.
“Gaat het?”, vroeg ze zacht. Ik schudde mijn hoofd en begon zachtjes te huilen. Yue sloeg haar arm om me heen. “Het komt wel goed”, fluisterde ze.
“Het is gewoon, sinds ik in het vuurnatieleger ben ingelijfd heb ik nooit geweten of ik mijn ouders ooit nog zou terugzien. Ik hoopte wel dat ik hen na de oorlog zou terugvinden, maar ik was stilaan beginnen geloven dat ik hen nooit meer zou zien, en dat had ik zelfs bijna aanvaard. Maar nu… Ik had nooit verwacht dat ze plots hier zouden zijn. En dan zie ik ze terug, en dan moeten we ze opsluiten”, snikte ik. “Ik weet dat het lang geleden is dat ik ze gezien heb, dat ik zelfs maar contact met hen had, maar ze zijn belangrijk voor me en ik wil hen niet als criminelen behandelen.”
“Natuurlijk zijn ze belangrijk voor je, het zijn nog steeds je ouders”, zei Yue zacht. “Maar dat ze nu in de gevangenis zitten hoeft niet te betekenen dat ze daar lang blijven. Van mij mag je zo vaak met hen gaan praten als je wilt en als ze zich bedenken haal ik hen daar onmiddellijk weg en krijgen ze kamers in het paleis, dat beloof ik je.”
“Maar je laat hen niet vrij hé?”, zei ik zacht.
“Nee”, gaf Yue toe. “Ze zijn van de vuurnatie, dus kan ik ze niet vrijlaten. Maar alles is beter dan een cel. En je weet dat ze ook wel eens hun kamer uit mogen, onder begeleiding.” Ik knikte. Yue stond op. “Kom, je moet iets eten.”