014*

Langzaam sloeg ik de deur wat verder open en stapte uit om boven de auto naar de enorme puinzooi, wat waarschijnlijk ooit een tankstation was, te kijken. Overal lagen bakstenen, stuken metaal of plastic en verschillende auto onderdelen. 'Crissie, blijf in de auto!' Waarschuwde Gustav me nog, maar ik stond al tussen de rotzooi. Ik trapte verschillende dingen weg, waarvan ik echt niet wist wat het was, om me een weg naar het vroegere winkeltje te banen. Het gebouwtje stond nog redelijk overeind en het was griezelig donker binnen. Ik voelde me hier niet op mijn gemak, totaal niet, en wilde dus snel terug lopen naar de veilige auto, tot ik even iets dacht te zien bewegen binnen. De deur stond op een kiertje dus riep ik, zachtjes en voorzichtig naar binnen. 'Hallo? Is daar iemand?' Stomme vraag, stel je voor dat het een of andere moordenaar was, die zou heus niet zeggen: Ja hoor! Ik ben hier, wil je ook wat chips? Maar ja, er kwam geen antwoord, dus ik ging er niet vanuit dat er iemand was. Toch bleef ik naar binnen staren, en langzaam maar zeker kon ik tussen de eindeloze rekken een figuur onderscheiden. Hoogwaarschijnlijk een meisje, rond de 16 jaar. Langzaam wankelde ze vooruit, het leek alsof ze op veel te kleine schoenen liep met enorme naaldhakken eronder. Ze stak haar handen voor zich uit om de klap tegen het raam op te vangen. Toen ze eenmaal weer recht stond en haar handen van het raam had gehaald, bleef er een klein laagje bloed op het glas plakken. Mijn ogen werden groot en ik draaide me nu met een ruk om, luid gillend. 'TERUG IN DE AUTO!' Ik zakte bijna door mijn benen heen en de adrenaline gierde door mijn lichaam. Struikelend bereikte ik de auto, zwaaide de deur open en liet me bovenop Bill vallen, die geschoqueerd de deur achter me dichtsloeg. Ik haalde diep adem, terwijl er enorme tranen over mijn wangen vielen. Ik keek heel voorzichtig naar buiten, om te kijken of het meisje mij gevolgd was. Niets... Alleen de resten van het station. Bill drukte me tegen hem aan, 'wat was er?' Even kon ik niets uitbrengen, maar antwoorde uiteindelijk naar adem happend: 'er was iemand, een meisje, in dat gebouw.' Ik wist niet of hij me geloofde, waarschijnlijk niet. Ik voelde me nog steeds niet op mijn gemak, en dat terwijl we hier waarschijnlijk nog de hele nacht stil moesten blijven staan. Hier, bij het tankstation. Het heen en weer wiegen van de auto deed me een beetje ontspannen. Wacht... heen en weer wiegen?


Oeehh spannend. (:
dus nu moeten jullie allemaal reacties geven zodat ik heel snel een nieuw hoofdstuk ga plaatsen pleasee??