Chapter six

Niall James Horan

En daarom stond ik nu op tweede kerstdag midden
in het centrum van Londen, opzoek naar een meisje die waarschijnlijk niet eens in de buurt is van mij. Ik was bewapend met een plattegrond van Londen en een hopelijk warme sneeuwbestendigde outfit (Lees: regenpak met daaronder een winterjas en daaronder weer een one piece en thermosondergoed die ik had gestolen uit Louis zijn kast). De jongens hadden me voor gek verklaard dat ik haar echt wilde zoeken op een dag wanneer het nog drukker is op straat dan normaal, maar dat kon me eerlijk gezegd vrij weinig schelen. Ze snapte gewoon niet dat dit een belangrijk onderdeel was van mijn missie. Het zijn ook maar simpele onderdanen, die weten niet beter natuurlijk. Uiteindelijk had ik ze wel weten te overtuigen dat dit te beste oplossing was als ik het meisje ooit nog terug zou willen zien. Als ik het op het internet zou vragen dan wist meteen iedereen het, dat was niet de bedoeling. Ik moest haar dus persoonlijk vinden. Doelloos liep ik de straten door terwijl ik elk voorbijgaand hoofd scande. Het irriteerde me mateloos dat er zoveel mensen waren terwijl ze er eigenlijk helemaal niks te zoeken hadden, blijf lekker thuis dan. Maar nee hoor, er is uitverkoop in de winkels dus iedereen moet profiteren van deze kortingen. Zogenaamd zou je voordeliger uit zijn met die uitverkoop maar wat mensen niet realiseren is dat als er geen uitverkoop was geweest, ze helemaal niks uit hadden gegeven. Ja, daar denken ze niet aan. ‘Dat truitje voor maar tien pond’ is betaald van die tien pond die je anders niet uitgegeven zou hebben. Denk daar maar eens over na. BAM, weg gevoel van trots, je hebt dus helemaal niks bespaard. Maar oké, om te zoektocht makkelijker te maken elimineerde ik alle mannen die langs kwamen. Daarnaast elimineerde ik ook nog de kinderen, oude mensen en meisjes met een andere haarkleur dan bruin. Dit maakte de straat al een stuk overzichtelijker. De nijging om mutsen van hoofden af te trekken bleef aan mij knagen, maar dat kon ik niet maken toch? Aan de andere kant, zij hadden besloten om mutsen op te zetten terwijl dat mijn zoektocht een stuk moeilijker maakt. Hoe moet ik dan weten welke haarkleur ze hebben? Uiteindelijk besloot ik toch om van de mutsen af te blijven… voorlopig. Geconcentreerd sloeg ik de ene straat na de ander in, zonder op mijn plattegrond te kijken. Ik wist de weg toch wel, alleen Liam vond het toch wel belangrijk dat ik een kaart bij me had. Hallo, we leven in de 21e eeuw, met een kaart kom je er niet meer hoor. Je hebt een navigatie op je telefoon, duh. Met een kaart kan je ook geen politie bellen als er wat gebeurd, ÉN op een kaart zie je niet de weg naar de dichtstbijzijnde Mc Donalds (een app waar ik bij zweer moet ik je bekennen). In alle opzichten was mijn telefoon dus beter. Alsnog heb ik de kaart maar aangenomen zodat Liam zou stoppen met aandringen. Na een uur blindelings straten ingelopen te zijn kwam ik weer uit bij het centrum van Londen. Dit schiet niet echt op geloof ik. Tijd voor een nieuwe strategie. Zou ik haar als vermist op kunnen geven bij de politie of is dat een strafbaar feit? “Ik zoek een meisje met bruin haar” zei ik tegen mezelf. “Naam, leeftijd, woonplaats, beschrijving?” antwoordde ik op mezelf met een zwaardere stem. “Dat weet ik niet meneer, daarom moet u haar dus zoeken. Ik wil weten wie ze is” zei ik weer met mijn eigen stem. Toen ik zag dat ik vreemd aangekeken werd grinnikte ik kort en stopte de conversatie met mezelf. Het politiebureau was dus geen optie. Als ik een foto van haar had gemaakt dan zou ik haar hoofd op een billboard kunnen zetten. Waarom had ik daar niet aan gedacht in de winkel? Note to myself: maak voortaan foto’s van alle mensen die je tegen komt, voor het geval dat. Misschien kon ik terug naar de winkel om te vragen of ze meer over dat meisje wisten. Gelijk begon ik te rennen om zo snel mogelijk bij die winkel te zijn. Waarom was ik daar niet eerder op gekomen? Ik kon dan ook langs Nando’s dus ik vang twee vliegen in één klap. Snel herstelde ik mezelf. “Nee Niall, je hebt belangrijkere dingen te doen dan eten” sprak ik mezelf streng toe. Toch kon ik het stemmetje in mijn hoofd niet negeren en had ik wel degelijk ongelofelijk veel zin in eten. Gelukkig was de schoenenwinkel in de buurt van het centrum en kon ik mezelf gemakkelijk zigzaggend door de menigte heen werken. Hijgend stopte ik bij de deur van de schoenenwinkel en stapte naar binnen. Toen ik zag dat de verkoper van kerstavond weer achter de kassa stond klemde ik mijn kakken gespannen op elkaar. Mijn hand balde zich tot een vuist terwijl ik in strijd was met mezelf om mijn middelvinger niet naar hem op de steken. Ik kon het niet winnen van mezelf en uiteindelijk stond ik met mijn vinger in de lucht boos naar de caissière te wijzen. “Meneer, u mag niet zomaar u middelvinger opsteken” zei een klein meisje naast me. Met een triomfantelijke glimlach keek ik haar aan. “Technisch gezien steek ik mijn middelvinger niet op, ik haal de andere vingers naar beneden.” Daarna liep ik snel door om een medewerker te vinden. Toen ik iemand zag lopen stormde ik daar dan ook meteen op af. Toen ik vroeg of ze wist wie ik bedoelde schudde ze haar hoofd en riep haar andere collega’s. Niemand van hun wist wie ze was of waar ze woonde. Verslagen liep ik de winkel weer uit. Ik had eigenlijk al mijn hoop hier op gevestigd dus het viel zwaar tegen dat ze haar niet kende. Tijd voor een pauze vond ik wel. Ik slenterde naar het plein om ergens even rustig te gaan zitten voordat ik de zoektocht voort zou zetten. Toen ik ging zitten merkte ik pas hoe uitgeput ik was. Ik had de hele nacht niet kunnen slapen van de spanning en al dat geloop was nou niet bepaald goed voor mijn rug en benen. Zuchtend keek ik weer de straat rond. Dat ik even zat hoefde niet te betekenen dat ik even niet op hoefde te letten. Ze kon elk moment voorbij lopen en het zou stom zijn wanneer ik haar dan niet zou zien. Mijn maag knorde hard maar ik had simpelweg geen tijd om te eten, dan zou ik veels te lang blijven hangen in de restaurants. Dat kon ik me echt niet permitteren. Ik stond weer op om verder door te straten te slenteren. Vanuit mijn ooghoek zag ik een reclamekraam die Coca-Cola zero uitdeelde. Dat was het antwoord op mijn problemen, dat zou mijn dag kunnen redden! Toeval zit soms in een klein hoekje! Of was dat ongeluk? Nou ja, dat maakt niks uit, het gaat erom dat ik nog hoop had. Met mij laatste energie vloog ik op het kraampje af. Ik trok een klein cola blikje uit de promotiewerker zijn hand, trok het open en sloeg het in één keer achterover. Ik trok een zuur gezicht toen ik het prikkelende goedje langs mijn keel voelde glijden. Ik ging recht staan en sloot beide ogen. Toen ik na een tijdje nog steeds niets voelde opende ik voorzichtig één oog en keek onopvallend even rond. Er was niets veranderd, helemaal niets. Snel sloot ik mijn oog weer en bleef staan met beide ogen gesloten. Toen er na een minuut nog steeds niets gebeurde opende ik geïrriteerd mijn ogen. Wat een oplichters, die cola verkopers. ‘The impossible made possible’.. yeah right, daar heb ik niks van gemerkt. Ik verwachtte geen helikopters met een heel leger of een flinke explosie. Nee, alles wat ik wilde was dat het meisje voor me stond. Zelfs dat konden ze niet regelen, stelletje prutsers. Vertrouw nooit een cola verkoper. Was dit nou echt teveel gevraagd? Verbouwereerd liep ik weg. Mijn voeten brachten me naar een plek terwijl mijn hersenen niet wisten waar ik heen liep. Misschien moest ik het maar opgeven. Ik kan altijd nog een baard laten staan en in het circus gaan werken. Eigenlijk zou ik zelfs dat niet kunnen. Ik ga wel onder een brug wonen met een grote voorraad wodka. Dat is mijn enigste optie voor mij.