030

Harry komt de gang binnen gestormd. ‘’Was dat net Lou die naar buiten stormde?’’ Ik knik, nog steeds in shock. ‘’What happened?’’ ‘’Ik moet even alleen zijn. Sorry.’’ Ik loop naar boven, Harry vol vragend achterlatend. Het maakt me nu allemaal even niets meer uit, ik moet even nadenken. Ik ga op het bed zitten en laat alles wat net is gebeurd nog een keer afspelen. Ja, Louis had me gekust. Louis Tomlinson had me echt gekust. Waarom. Waarom deed hij dat. Die vraag blijft maar door mijn hoofd spoken en er is er maar één die daar antwoord op kan geven. Louis zelf, maar die is net naar buiten gestormd. Ik laat me achterover vallen. Wat een puinhoop heeft hij van mijn leven gemaakt nu. Straks vindt hij me leuk, straks is dat wat hem zo anders maakt. Zo verdrietig. Straks ben ik de reden dat Louis zichzelf niet meer is. Straks moet ik kiezen tussen Harry of Louis. Ik was net zo gelukkig met Harry. Maar als ik voor Harry kies, kwets ik Louis. Dat wil ik ook niet. Ik moet met Louis praten. Ik loop naar beneden, in de hoop dat hij er weer is. Op de bank zit alleen Harry nog. ‘’Is Louis er alweer,’’ vraag ik als ik binnenkom. Harry schudt zijn hoofd. Ik ga op de bank zitten met mijn hoofd in mijn handen. Ik voel een arm om mijn schouder. Ik weet dat het Harry is. ‘’Wat is er gebeurd toen je met Louis praatte,’’ vraagt Harry bezorgd. ‘’Sorry ik kan het niet zeggen. Ik ben helemaal in de war,’’ zeg ik zachtjes. Harry trekt me in een knuffel. ‘’Meisje toch.’’
Ik hoor de deur opengaan en meteen zit ik rechtop. Ik sprint naar de gang toe. ‘’Oh, jullie zijn het,’’ zeg ik teleurgesteld als ik zie dat het Sharon en Niall zijn. ‘’Ook leuk om jou weer te zien,’’ zegt Niall. Sharon trekt me in een knuffel, ‘’what happened?’’ ‘’Sorry, kan je niks vertellen. Weet zelf niet eens wat er net allemaal is gebeurd,’’ zeg ik zachtjes. ‘’Is goed babe, je kunt altijd bij me terecht hè.’’ ‘’Weet ik.’’ Ik laat mezelf tegen de muur naar beneden zakken en leg mijn hoofd in mijn handen. Mijn gedachtes vliegen alle kanten op. Ik schrik op als ik de deur open hoor gaan. ‘’Louis thank god. We moeten praten,’’ zeg ik als ik zie dat het Louis is. Zwijgend lopen we naar Louis’ kamer. Zijn ogen zijn rood, van het huilen. We gaan op het bed zitten. ‘’Sorry,’’ is het enige wat Louis uitbrengt. ‘’Waarom deed je het?’’ Louis kijkt zwijgend voor zich uit. ‘’Waarom zoende je me?’’ Louis barst in tranen uit. Ik trek hem tegen me aan. ‘’Sorry. Echt waar. Het spijt me zo erg,’’ zegt Louis snikkend. Ik wrijf over zijn rug heen om hem te kalmeren. ‘’Louis, zeg me alsjeblieft waarom je me zoende.’’ Met betraande ogen kijkt hij me aan. ‘’Ik kan het niet. Ik wil het niet. Het mag niet.’’ Ik wrijf met mijn duim over de rug van zijn hand. ‘’Just tell me.’’ Hij blijft in mijn ogen staren. Ik zie dat hij al zijn moed verzamelt om het te zeggen. ‘’Ik..,’’ begint hij voorzichtig. Ik kijk hem bemoedigend aan. ‘’Ikvindjeleuk,’’ zegt hij snel achter elkaar aan, maar ik heb hem wel degelijk gehoord. Louis vindt ineens zijn schoenen erg interessant. ‘’Sorry. Doe maar net alsof ik niks heb gezegd. Ik weet wel dat het niet wederzijds is,’’ zegt Louis verdrietig. ‘’ik weet echt niet wat ik moet zeggen,’’ zeg ik voorzichtig. ‘’Zeg maar niks. Vergeet dat dit gesprek ooit heeft plaatsgevonden. Vergeet de kus.’’ Louis laat zich achterover vallen en ik besluit hem maar even alleen te laten. Ik moet dit echt even laten bezinken. Ik loop naar mijn kamer en laat me op mijn bed vallen. Ik stuur Sharon een sms’je dat ze boven moet komen.