The first love the last love?

The first love, the last love?
Zoals elke dag keek Rita op weg naar school goed om zich heen. Ze keek op haar horloge; 8:05. Hij zou er nu moeten zijn. En ja hoor; toen ze de bocht omreed, zag ze hem. Een tiental meters voor haar reed Alexander. Ze voelde weer dat heerlijke gevoel in haar buik dat ze altijd had wanneer ze hem zag. Alexander reed verder, zich niet bewust van haar aanwezigheid. Zoals altijd zuchtte Rita, waarom was ze zo verlegen? Ze naderde haar lievelingsstraat. Die straat was heel lang, waardoor ze, zonder problemen, héél lang naar hem kon kijken. Als Nathan maar niet tussen hen in kwam rijden zoals een week geleden. Ze was toen al aan de late kant geweest. Alexander reed toen een heel eind voor haar uit, en Nathan reed zo traag en hem voorbijrijden durfde ze niet. Nee, vandaag had ze geluk. Ze was het huis van Nathan al een eind voorbij toen hij achter haar kwam rijden. Het einde van de straat naderde. Rita ging wat harder trappen zodat ze hem in de kleine straatjes nog zou kunnen zien, iedere keer net voor hij de bocht om ging. Even later kwamen ze bij hun school. Alexander zette zijn fiets op zijn favoriete plekje neer. Rita zette haar fiets een rij verder neer. Op het moment dat ze zich omdraaide kwam Nathan er aan. Hij glimlachte even naar haar. Ze zag het niet, haar ogen speurden rond, op zoek naar Alexander. Daar was hij! Hij liep naar zijn beste vrienden Willem en Tim toe. Zij ging zelf naast Helena op een bank zitten. Zo zaten ze stil naast elkaar. Tot Helena fluisterde “Nathan kijkt hierheen! Zou hij naar mij kijken?” “Waarom vraag je het hem niet?” antwoordde Rita terwijl ze naar Alexander bleef kijken. “Ben je gek?!” antwoordde Helena, net iets te hard. Een paar meisjes keken in hun richting, en Willen, Tim en Alexander ook. “Als het dan niet zo is?” fluisterde Helena. “Dat weet je niet als je het niet vraagt.” fluisterde Rita terug. De meisjes toonden geen belangstelling meer in hun. Willem en Tim waren eveneens weer in hun gesprek verwikkeld. Alleen Alexander bleef nog even in hun richting kijken. “Ik vraag het pas als jij het aan Alexander vraagt.” Rita haar hoofd werd rood. Gelukkig vroeg Tim op dat moment iets aan Alexander, waardoor hij het niet zag. Toen ging de bel. “Kom, we hebben nu geschiedenis.” lachte Helena. O nee, geschiedenis, kon het erger? Ze waren nu aan het hoofdstuk van Alexander de Grote bezig! Vandaag was het de beurt van Rita om hun plaats te kiezen. Voor ze iets kon zeggen ging Helena achter Alexander zitten. Ze hadden elkaar in al die jaren zo goed leren kennen dat ze geen woorden nodig hadden. Morgen zou het de beurt zijn aan Rita en dan zouden ze achter Nathan gaan zitten. Nathan zat zoals altijd alleen achter hun. De les begon...

De bel van half vier ging. Rita reed naar huis in stilte, Nathan te vervloekend, die weer tussen haar en Alexander reed. Alexander ging steeds verder voor haar uit fietsen. Rita reed op enkele meter achter Nathan. Toen die plots remde. Rita had niet gemerkt dat ze bij zijn huis waren. Ze remde zo hard ze kon maar het was te laat. Ze botste tegen hem op. Nathan draaide zich verschrikt om. “Sorry, ik had niet gemerkt dat je achter me reed!” verontschuldigde hij zich. “Gaat het?” “Jaja, het gaat wel.” mompelde Rita. “Ik had je echt niet opgemerkt.”,zei Nathan nogmaals, ”ik zat met mijn gedachten ergens anders.” “O ja, waar dan?” Rita was het ongeluk van daarnet meteen vergeten. Nathan kreeg een kleur en zei niks. “Kom vertel nu gewoon. Dat is het toch het minste wat je kunt doen.” probeerde Rita hem te overhalen. “Goed, gaf Nathan schoorvoetend toe, ”ik dacht aan een meisje.” Rita dacht meteen aan Helena. ”Wie dan?” “Heb je dan iemand in gedachte?” vroeg Nathan, nog altijd met een rood hoofd. Nu was het weer Rita’s beurt om rood te worden. Ze kon haar beste vriendin toch niet verraden? “Nee, niemand.” antwoorde ze maar. Keek Nathan nu teleurgesteld of verbeeldde ze zich dat maar?” Ze kreeg de kans niet om beter te kijken. Er riep iemand “Nathan, kom nu toch, het eten word koud!” “Dag” stamelde Nathan en hij liep naar binnen. Rita sprong terug op haar fiets, er leek niets kapot te zijn. Ze was Alexander even helemaal vergeten. Hoe kon dat nou? De laatste dagen was hij geen moment uit haar gedachten geweest. Thuis at ze in stilte haar bord leeg. “Is er iets, Rita?” vroeg haar moeder even bezorgd als altijd. “Je zegt de laatste dagen zo weinig.” “Nee mam, er is niks. Ik heb alleen nogal veel te doen voor school.” “O, wat dan?” vroeg haar moeder. Waar bemoeide haar moeder zich toch mee?! “Geschiedenis, iets over Alexander de Grote.” verzon ze snel. Eindelijk hield haar moeder op met vragen. Eenmaal alleen op haar kamer pakte ze een blad papier en schreef er in zwierige letters letters Alexander op, maar het was niet voor geschiedenis.
De volgende dag fietste ze weer naar school. Ze was veel te laat, en trapte zo hard ze kon. Het hele lange stuk rechtdoor zag ze Alexander niet. Toen ze bij de kleine straatjes kwam, dacht ze een glimp van hem op te vangen. Maar ze wist het niet zeker en ging nog harder trappen. Daardoor merkte ze de auto die uit een zijstraat kwam te laat op. Net als gisteren remde ze zo hard ze kon. Toen had het niet erg geholpen, maar nu werd het een ramp. Er gebeurde gewoon niets. Er moest iets kapot zijn gegaan gisteren. Met volle vaart schoot ze de weg op. De auto raakte haar. Ze hoorde nog remmen piepen, een stekende pijn aan haar been. Welk been? En toen niets meer.
Rita kwam enkele uren, mischien dagen later bij. Ze lag in een ziekenhuisbed maar ze had geen idee hoe lang. Het eerste wat ze zich van het ongeval herinnerde was de stekende pijn in haar been. Die pijn was nu geheel verdwenen. Niet alleen de pijn was weg haar been ook. Toen ze dat besefte slaakte ze een luide gil. Naast haar schoot iemand overeind. Het was haar moeder. “Je bent eindelijk wakker.” zei ze en er verscheen een grote opluchting op haar gezicht. Even later kwam een verpleegster binnen. Ze voerde een hele reeks onderzoeken uit. “Je mag die jongen wel bedanken, als hij ons niet zo snel had verwittigd, dan je het waarschijnlijk niet gered. Nu zal je er, behalve je been, niets aan overhouden.” Toen ging ze weg. “Welke jongen?” vroeg Rita aan haar moeder. “Die jongen uit jouw klas, hoe heette hij ook alweer?” Rita's hart maakte een sprongetje. “Bedoel je Alexander?” “Nee, Nathan heette hij, geloof ik.”

Rita herstelde snel en na een week mocht Helena op bezoek komen. Rita kon zien dat ze gehuild had. “Rita het spijt me zo. Het is allemaal mijn schuld.” huilde ze. “Jij kon er toch niets aan doen, ik had die auto gewoon niet gezien.” probeerde Rita haar te troosten. “Uh? Weet je het dan niet.” Helena keek haar vriendin verbaast aan. “Wat niet? Heb ik iets gemist?” Rita snapte er niks van. “Nee, ik...” stamelde Helena. “Wat?” “Nee, je zou... “Waaaaaaaat?” “Nee, Rita...” “Helena, zeg nou gewoon!” “Ik... die avond ervoor... Ik had een berichtje gekregen van...” “Van wie dan? Helena zeg het nou.” “Alexander. Hij zei... hij zei dat hij me leuk vond.” “WAAAAAT!! En wat heb jij gezegd?” “Nog niks, heb hem nog niet gezien, ik ben niet meer op school geweest.” Rita draaide haar hoofd de andere kant op. Het kon haar niet schelen of het pijn deed of niet. Hoe kon ze! Haar beste vriendin! Zij heeft toch ook niets gezegd tegen Nathan! Rita begon te snikken. Niemand! Niemand hield van haar. Helena verliet de kamer, vechtend tegen de tranen. Hun vriendschap was ten einde.
of toch niet? Na het bezoek van Helena ging het weer even slechter met Rita, er kwam niemand anders meer dan haar ouders en haar oudere broer Mark. Het bleef zo twee weken lang duren. Tot ze een berichtje kreeg van...

onbekend nummer Van wie was dat? Ze klikte gauw op ‘openen’
Wordt aub beter.
Ik hou van je

Geen naam? Van wie kwam het dan? Was er dan toch iemand die van haar hield?
En voor het eerst in twee weken tijd viel ze in een gezonde geneeskrachtige slaap. Met een hele boel mooie helende dromen. De volgende dag sliep ze tot ver in de middag. Toen ze eindelijk wakker werd, was het eerste wat ze deed haar GSM pakken om zeker te zijn dat ze het niet gedroomd had. Maar het berichtje was er echt. Haar moeder kwam binnen. Snel stopte Rita haar GSM onder haar kussen. “Ha, je bent wakker,” zei haar moeder, “Nathan was hier net. Hij vroeg hoe het met je ging.” “Nathan? Wat heb je gezegt?” “Dat je sliep en dat je niet gestoord mag worden.” “Maar ik ben wakker.” zeurde Rita “nu mag hij toch wel komen.” “Ik weet niet... hij heeft je wel geholpen, maar...” “Mama, toe...” Rita keek haar mama lief aan. “Ok, goed dan. Ik ga hem dan maar halen.” zuchtte haar mama “Tien minuutjes maar.” voegde ze er nog aan toe voor ze de deur sloot. Rita knikte al, maar haar moeder kon het niet meer zien. Snel haalde ze haar GSM tevoorschijn en drukte op de knop terugbellen. Er verscheen weet je het zeker?Rita drukte nergens op en stak haar hand met de GSM onder haar kussen. Ze had dat nog maar net gedaan toen haar moeder terugkwam met Nathan. “Fijn dat je weer beter bent.” Zei hij en hij glimlachtte naar haar. “Bedankt dat je me geholpen hebt.” Zei Rita terug. Nathan haalde zijn schouders op. “Wat kon ik anders doen?” Rita drukte op een knopje op haar GSM. Drie tellen bleef het stil. Toen klonk er een leuk muziekje in de kamer. Snel drukte ze af. Ze kon het niet laten om te glimlachen. Nathan zag dat. Er verscheen een betrapte uitdrukking op zijn gezicht, gevolgd door een glimlach. Ze zwegen beide, want Rita haar moeder stond nog altijd in de kamer.“Tien minuten om.” zei ze na een kwartier. Zelf had ze ook wel iets door. Ze wist dat dit beter zou helpen dan de beste medicijnen. Morgen, dacht Rita vermoeid nadat Nathan weg was, maak ik het goed met Helena.