Rehab of my boyfriend

Rehab of my boyfriend
Sara lag op haar bed en huilde. Beneden hoorde ze haar moeder bezig in de keuken. Sara hoopte vurig dat het tussen haar en haar moeder terug goed zou komen. Ronny had hen tegen elkaar op gezet en haar vervolgens gedumpt. Waarom heeft hij dat gedaan? Waarom was zij zo dom geweest? Hoe had ze ooit kunnen geloven dat hij haar zou kiezen. Dat zij, Sara, het lelijke eendje, ooit iets zou hebben met zo'n knap iemand als Ronny. Toen hoorde ze haar GSM afgaan. Bericht van een geheim nummer? Van wie zou dat zijn?

Sara, het spijt
me zo, kom
naar de bib.
xxx Ronny

Sara's hart ging sneller slaan. Zou hij het menen? Natuurlijk meende hij het. Anders zou hij haar dat berichtje toch niet sturen. Ze liep naar beneden en trok haar jas aan. "Waar ga je heen?" vroeg haar moeder toen ze de keuken doorliep. "Luchtje scheppen." Ze stapte op haar fiets en reed zo snel ze kon richting centrum. Toen ze bijna aan de bib stond, begon ze te twijfelen. Als dat nu een grap was? Ze ging langzamer fietsen. Maar hij stond er toch. "Fijn dat je er bent, Sara." Hij glimlachte naar haar. "Ik heb iets voor jou. Kom je mee?" Sara twijfelde even. Meegaan, was dat wel verstandig? Maar als hij het goed wilde maken moest ze hem daartoe de kans geven. "Oké, ik kom mee." Ronny zijn glimlach werd nog breder. Na een tijdje zwijgend gefietst te hebben, kwamen ze bij een gezellig rijhuisje. "Hier woon ik," zei Ronny en hij hield héél overdreven de deur voor haar open. Sara moest erom lachen. "Fijn dat je weer kunt lachen," zei Ronny, "Ik hebt het in mijn bureaulade verstopt zodat mijn ouders het niet konden vinden. Kom je?" Sara liep mee naar zijn kamer. Ronny deed een deur open. "Hier is mijn kamer." Sara liep naar binnen. Een waarschuwend stemmetje in haar riep. Niet naar binnen gaan. Maar het was te laat, Ronny had de deur open gedaan en twee andere jongens die daar hadden staan wachten, grepen haar vast. "Je had beter van het begin meegewerkt, dat was veel beter voor je geweest." Ronny keek haar grijnzend aan. Van wat volgde kon Sara zich niets herinneren. Ze had een drankje gekregen, maar verder wist ze niets. Maar toen ze wakker werd, was ze alleen, er was niemand te zien. Ze voelde aan de deur, die was niet op slot, ook de buitendeur was dat niet. Toen zag ze op de gevel een bordje 'Te huur' hangen. Haar fiets stond er ook nog. Ze reed moeizaam naar huis. Waarom had ze zich laten vangen? Ze had moeten weten dat hij het niet meende. Ze lette niet meer op de weg en haar fiets schoof weg. Ze viel. Een jongen die voorbij reed stopte. "Alles goed?" "Ja hoor, het gaat wel," snauwde Sara terug, ze wilde niet dat een jongen ook maar in haar buurt zou komen. Meteen krabelde ze overeind, een pijscheut schoot door haar knie, maar ze liet niets merken. Met haar fiets leek alles in orde, maar toen ze wilde opstappen, zag ze dat haar ketting eraf lag. Dan maar te voet naar huis. "Wil je een lift?" vroeg die jongen van daarnet weer, hij klopte daarbij op zijn bagagedrager. "Nee, het is niet ver," zei Sara. "Ook goed," mompelde de jongen en hij vertrok. Sara liep naar huis. De volgende dagen kwam Sara niet uit bed, haar GSM stond af en ze zette hem niet terug op. Ze voelde zich ziek en misselijk en was woedend op Ronny, maar als ze sliep droomde ze dat alles goed zou komen, dat het maar een droom was geweest. Maar als ze wakker werd, walgde ze van zichzelf. Vergeet hem, je moet verder met jouw leven. Maar het lukte niet. Zo gingen dagen voorbij. Er gebeurde niets bijzonder tot de bel ging. Haar moeder deed open. Even later riep ze: "Er is een jongen voor jou aan de deur." 'Ronny' schoot het door Sara haar hoofd. "Niet binnenlaten, ik wil niemand zien," riep ze terug. "Het zal voor een andere keer zijn," verontschuldigde haar moeder zich tegenover de jongen en ze sloot de deur. Even later hoorde Sara een getik tegen haar raam. Even probeerde ze het te negeren, maar toen nam ze een besluit. Ze stond op een liep naar haar raam. Ze was van plan om Ronny eens goed in zijn gezicht te zeggen wat ze van hem dacht. Maar toen ze het raam open deed, zag ze niet Ronny maar Stijn, haar beste vriend, ze kende hem al van in de kleuterschool. "Hey, Sara," riep hij, "fijn je nog eens te zien. Waarom mag ik niet binnen komen?" "Sorry, ik dacht dat je iemand anders was." Sara deed het raam toe en liep naar de voordeur. Ze voelde zich ineens een stuk beter. Even later zat ze samen met Stijn in de zetel. "Dus, Ronny heeft je laten zitten?" vroeg Stijn. "Ja. Maar toch heb ik het gevoel dat ik nog steeds van hem hou. Terwijl hij me zo hard gekwets heeft." "Dat gevoel ken ik ook," zei Stijn en hij stond op en liep naar buiten. Sara bleef zitten en dacht na over zijn woorden. Ze liep naar boven en zette haar GSM op, drie berichtjes, allemaal van Stijn en geen van Ronny. Die avond droomde ze niet van Ronny maar van Stijn. Die morgen stond ze op met een prachtig humeur. Na het onbijt ging ze terug naar haar kamer. Ze was van plan een berichtje naar Stijn te sturen toen ze zag dat ze er eentje had. Van Stijn, dacht ze, maar haar goed humeur verdween direct toen ze zag dat het niet van Stijn was maar van Ronny. Ze deed niet de moeite om het te lezen en verwijderde het. Toen stuurde ze er eentje terug.

Laat me met
rust, ik heb een
ander.

Ze drukte op verzenden. Pas dan besefte ze wat ze had geschreven. Ze stuurde een berichtje naar Stijn. Ze kreeg er onmiddellijk één terug.

Ik hou ook
van jou.