2.1

ii.
'Cause no one knows you like I do
They don't see you like I do, baby
They'll try to, but if only they knew
They'll never come close to you

If Only The Knew, A Rocket To The Moon

Nadat Phillip had opgehangen, voelde Luke zich nog gefrustreerder dan eerst. Hij stak zijn telefoon terug in zijn zak en keek in het lokaal of het erop leek dat Elle er snel aan zou komen, maar die was nog druk in gesprek. Het leek alsof ze hem nog niet eens had opgemerkt. Hij besloot bij de ingang van de school op haar te wachten, zodat hij even een frisse neus kon halen.
De roddel had hem in de eerste plaats niet eens zo erg gestoord, het was gewoon een verzinsel zoals die er zo vaak waren. Maar wat hem wel frustreerde, was de reactie van Phillip. Ongelofelijk dat hij dacht dat het waar was! Want als Phillip de roddel al geloofde, degene die al jaren zijn beste vriend was en nooit ergens vanuit ging zonder eerst op onderzoek uit te gaan, wat zou de rest van de wereld dan wel niet denken? Hij liep de motregen in en haalde een pakje sigaretten uit zijn zak. Op dit soort momenten kon een sigaretje best, en hij had er vandaag toch pas eentje gerookt. Hij ging onder het afdakje staan, stak de sigaret aan en nam een hijs, met zijn ogen gesloten wachtend op de rust die de nicotine hem zou brengen.
Zo'n groot probleem was het allemaal niet, hij had wel voor hetere vuren gestaan. Binnen een mum van tijd zou het verhaal de wereld uit zijn, de meesten op school vonden Willemijn toch niet zo interessant. Met Phillip zou het ook wel weer goedkomen; morgen, als er weer met hem te praten viel, zou ook hij inzien dat het klinkklare onzin was. Hij glimlachte geforceerd, naar niemand in het bijzonder, en nam nog een trekje van zijn sigaret. Eigenlijk had hij er niet zo veel behoefte meer aan: hij liet de half opgerookte sigaret vallen en trapte hem uit. Jezus, wat was Elle allemaal aan het bespreken? Misschien moest hij toch maar gewoon naar huis gaan, veel langer wachten hield hij waarschijnlijk niet meer vol.
Hij haalde de sleutel van zijn scooter uit zijn jaszak en speelde er een beetje mee. Toen haalde hij diep adem en stapte de regen in. Hij haalde de scooter van het slot en startte het ding. Voordat hij wegreed keek hij nog een keer naar de ingang, om te kijken of Elle er niet toevallig toch nog aankwam.
Terwijl hij gas gaf, hoorde hij toch nog iemand roepen en remde weer. Elle kwam naar hem toegerend. 'Mag ik achterop?'
Hij grijsde. 'Vooruit dan maar. Misschien, als je heel, heel lief bent, wil ik je zelfs wel thuisbrengen.' Eigenlijk wilde hij haar dolgraag thuisbrengen, maar een beetje plagen op zijn tijd kon nooit kwaad.
Elle keek bedenkelijk. 'Of, als jij dan een echte gentleman zou zijn, kocht je een koffie voor deze dame en zorgde ervoor dat ze niet smolt van de regen.'
Luke had daar totaal geen problemen mee. Koffie halen met Elle was duizend keer leuker dan thuis zitten niksen en opzien tegen het huiswerk dat hem te doen stond. Hij keerde de scooter en wachtte tot ze achterop was gesprongen voordat hij wegreed.