A ranger/traitor 35

Ze begonnen rustig en Miko moest toegeven dat een paardrijden in stap nog best wel meeviel. Na een tijdje ontspande hij zich enigszins. Eigenlijk was het zelfs fijn op deze manier.
“Lukt het, een beetje?”, vroeg Will.
“Ja, het gaat”, antwoordde Miko.
“Denk je dat je het een beetje sneller kunt?” Miko aarzelde, maar knikte toen en gaf Zoef een klein tikje met zijn hielen. Hij ging langzaam over in een kalme draf. Het ging allemaal goed en Miko begon er zowaar plezier in te krijgen. Daarna leerde oude Bob hem nog een paar uitzonderlijke trucjes, want het feit dat je hen een wachtwoord moest geven was absoluut niet het enige dat jagerspaarden zo bijzonder maakten. Er was nog heel wat meer. Galop lieten ze gelukkig nog maar even zo. Daarna keerden Miko en Will weer naar huis.
“Nu snap ik wat je bedoelde met dat de terugweg sneller zou gaan. Te paard gaat alles veel sneller.”
“Ja, daarom dat we ze ook gebruiken. Als ze trager gingen dan ons, hadden we niet zo veel aan ze”, antwoordde Will. Miko voelde zich op zijn nummer gezet.
“Hoe komt Trek eigenlijk hier? We zijn toch te voet vertrokken.” Will glimlachte geheimzinnig.
“Dat is iets dat je later nog wel zult leren.”