Two: Home alone, with Joëlle

De dagen daarna deden we niet veel. De kiosk, supermarkt, een café en de bios. We gingen naar “Harry potter en de halfbloed prins”. Die draaide al lang en er waren dus maar weinig bezoekers. Maar toen de film begon zaten we zelfs helemaal alleen! De zaal werd langzaam donker. Wat ik daardoor niet merkte is dat ze steeds dichterbij me ging zitten. Ik merkte het pas toen ze de leuning tussen onze stoelen omhoog schoof en tegen me aan ging zitten. We omhelsden elkaar ongeveer tot aan de helft van de film. En toen…zoende ze me…ik was eerst verbaasd, maar zoende toen terug. Minuten,uren leek het wel te duren. Toen lieten we los, ze ging bij me op schoot zitten en zwijgend keken we de film af.
Toen we thuiskwamen was ze helemaal rood en ik was nog steeds verbaasd over het feit dat we net hebben gezoend… Ze leunde al de hele tijd tegen me aan, dat betekend, in de bus ook. “sorry.” Zei ze opeens. “wat sorry?” vroeg ik. “nou, je weetwel.” “nou… eigen lijk, vond ik dat… leuk.” Zei ik weer. Ze zei de hele dag niks meer. Die nacht gaf ik haar gauw een kus (we werden allebei rood) en ging slapen, wat nu een stuk gemakkelijker ging omdat Joëlle niet beweegde.
Ik werd wakker door een ruisend geluid. Water ofzo, dacht ik. Toen ik goed wakker was hoorde ik het niet meer. “vast verbeeld.” Dacht ik bij mezelf. Ik kleedde me uit, pakte een handdoek en liep naar de badkamer. Ik opende de deur en “AAAAAAAAAAAAHH!” Daar stond Joëlle, alleen met een handdoek om haar middel geslagen en gillend alsof er iemand werd vermoordt voor haar ogen. Het enigste wat ik me kan herinneren is dat er iets naar mijn hoofd vloog en ik van de trap viel.
Toen ik wakker werd zat Joëlle naast me op de bank de hele tijd “sorry.” Te zeggen. Je kon duidelijk zien dat ze net had gehuild. “sorry. Ik raakte in paniek omdat ik daar half-naa…” ze zweeg abrupt en zei weer “sorry.” “nee laat maar, het is mijn schuld. Ik had eerst moeten kloppen.” Zei ik. “Jona en Aria waren er net ook, maar jij was zolang weg. De dokter is ook alweer weg”
De dagen daarna vlogen voor bij, maar een paar dagen later kwam er verandering. Joëlle stond voor de spiegel zich extra op te maken. “wat ga je doen?” vroeg ik. “ik…ik ga auditie doen!” “geweldig! Voor wat?” “Sunrise, DE lente modelijn van Richard Woods!” antwoordde ze. “maar dat is geweldig!” ze ik weer. Ze pakte haar jas en rende naar de straat, bleef even staan en rende toen weer terug. “ik ben om 5 uur thuis.” Zei ze en toen deed ze het weer, hetzelfde als in de donkere zalen van de bioscoop. Minuten,uren leek het te duren, net als de eerste keer. Ze rende weer naar de straat waar nu een gele taxi stond. “succes!” riep ik. Ik hoorde een vaag “bedankt” boven de ronkende motor uitkomen








Toen ze die avond thuiskwam,had ik een super romantisch etentje klaargemaakt. Om te troosten, of vieren. Haar bruinzwarte haar zat leuk in de war en de huid rond haar linkeroogwas geverfd. “hoe was het?” vroeg ik. “super. Een fotoshoot tegen 50 meiden, erg vermoeiend.” Zei ze. “maar, ben je door?” “ja!”zei ze “geweldig!” zei ik, waarop ik haar kuste en naar de eettafel begeleide. “wauw! Jij hebt je ook uitgesloofd!” zei ze. “hoelang heb je hierover gedáán?” vroeg ze. “2 uur , min of meer.” Antwoordde ik. “wauw.” Zei ze weer.
Die avond waren we dronken. Ik had bij het eten voor ons tweeën een glas wijn neergezet, maar na dat glas kwam er nog een, en nóg een, tot er 2 flessen doorwaren. We stonden te zingen en te doen, hélemaal geen zorgend makend over de gigántische kater morgen…
We bleven die morgen daarna wel tot 12 uur met enorme hoofdpijn op bed liggen. Niet bewegend en starend naar het aquarium boven mijn ouders bed.