00.

Enora.

"ENORA!" hoor ik in de verte. "ENORA, WORD WAKKER!" Versuft open ik mijn ogen en til mijn hoofd een beetje op om naar mijn wekker te kijken. 06:30. Ik zucht en laat mijn hoofd weer in mijn kussen vallen. Het is weer eens zover. Het eind van de zomervakantie is voorbij wat dus betekent dat ik aan mijn vierde jaar Hogwarts begin. Met een zwaai gooi ik mijn dekens van me af en ga rechtop zitten op mijn bed. Ik haal een hand door mijn enorme klittenbos en sta op. Dit is één van de vreselijkste dagen van heel het schooljaar: het begin. Ik heb geen hekel aan Hogwarts, totaal niet. Er is maar één jongen in die hele school waar ik mij dood aan irriteer. "Harry Potter".. fluister ik op een valse toon. De jongen die bleef leven, de machtige meneer Potter die door iedereen gevreesd zou moeten worden! Bullshit. Ik weet wel beter.


Delia Jefferson.

"Schatje, heb je het licht uitgedaan?" vraag ik terwijl ik door het kleine raampje in de keuken naar buiten loer. Het is weer eens één van die avonden. 'Hij die niet genoemd mag worden' oftewel Voldemort, is momenteel aan de macht in de tovenaarswereld en is op jacht naar Dreuzels of de door hem genoemde modderbloedjes. "Modderbloedje.." fluister ik. De naam alleen kwetst me al. "Ja, ik heb ze boven ook uitgedaan". Ik draai me om en zie mijn man en dochtertje in de deuropening staan. Enora, mijn lieve dochtertje. Ze is net een jaar en begint een beetje te brabbelen. Het is alleen jammer dat we 's avonds beter geen geluid kunnen maken. "Het is tijd. Laten we gaan slapen, Delia." fluisterd mijn man. Hij heeft gelijk. Voldemort raast rond deze tijd door heel Engeland op zoek naar dreuzels. Er wordt gefluisterd dat als Voldemort je wilt vinden, hij je ook echt vindt. Mijn man en ik geloven daar niet in. Of nouja, we willen het niet geloven. "Ik kom er zo aan, wil je Enora alvast in haar wiegje leggen?" vraag ik aan mijn echtgenoot. Hij knikt en loopt samen met Enora naar boven. Ik draai mijn hoofd en kijk weer uit het kleine raampje. Iets wat ik dagelijks regelmatig doe. Sinds Voldemort aan de macht is voel ik me niet meer veilig. Niet alleen omdat ik zelf een kind van dreuzelouders ben, maar ook voor mijn dochtertje. Ze is dan wel een halfbloed, maar met de Duistere Heer weet je het nooit. Als ik voor mijn gevoel de hele buurt heb geïnspecteerd sluit ik de donkere gordijntjes voor het keukenraam en loop naar boven. Zachtjes loop ik de krakende trap op naar de slaapkamer. Mijn man heeft Enora al in haar bedje gelegd en is zelf ook al gaan liggen. "Wat voor gevoel heb je over vanavond?" fluisterd mijn man als ik naast hem in bed ga liggen. "Hetzelfde als iedere andere avond. Gespannen." Mijn man knikt en drukt een kusje op mijn neus. "Weltrusten". Ik draai me om en sluit mijn ogen. Langzaam probeer ik in slaap te vallen terwijl ik luister naar de wind.

Als ik bijna in slaap val schrik ik wakker van een harde knal. Ik schrik op en kijk naast me. Russel, mijn man, hij is uit bed en Enora ook. Ik haal opgelucht adem. Hij geeft Enora gewoon een flesje en daar schrok ik dus van. Ik draai me weer om en wil mijn ogen dicht doen als ik dezelfde harde knal hoor. Ik schiet rechtop en storm mijn bed uit. Vlak voor de trap deins ik achteruit als de donkere kamer wordt verlicht door een felle groene lichtstraal. "NEE!" gil ik terwijl ik de trap af storm. Als ik beneden aankom tref ik mijn grootste nachtmerrie aan. De man waarvam ik altijd had gehoopt dat hij ons zou sparen: Voldemort. Mijn ogen zoeken naar Russel en Enora. Als ik Russel in een grote plas bloed zie liggen met Enora huilend ernaast, ren ik naar Russel. "WAAROM?! ALSJEBLIEFT SPAAR ONS!" Gil ik wanhopig. Het heeft geen nut, want nog geen seconde later wordt de kamer weer verlicht met een felle groene straal en sluiten mijn ogen.