172~

Laura PoV
Toen Bill binnenkwam keek hij heel argwanend van Tom naar mij, die allebei zaten te grijnzen. hij kneep zijn ogen samen. 'Hebben jullie iets met elkaar of doen jullie gewoon aan ... friemelen?' vroeg hij zacht. ik maakte mijn gezicht geschrokken. Hoe kon hij aan zoiets denken? tuurlijk, alsof ik zoiets echt dacht. 'Misschien niet meteen het ergste gaan denken, probeer te herinneren dat ik wel Smaak heb. Of toch genoeg om daar niet aan te beginnen.' zei ik, oh, hemeltje, wedden dat TOm me straks tegen de muur duwde voor emotioneel leed en andere dingen? 'Sorry, dom idee, jullie passen natuurlijk niet.' en ik had het gevoel dat Bill sarcastisch deed voor het moment. Had hij het nu al weer door? Waarom deed hij altijd zo irritant? Kon je eigenlijk wel iets verborgen houden voor hem. 'Heb je boterkoeken mee?' vroeg ik. Bill knikte en keek naar de tafel waar nu een krak in zat. 'Ahhrrg, de tafel! gekraakt!' riep hij uit. 'Hadden we ook al gezien.' zei tom droog. hij keek naar mij. 'Jij bent de ondergang van de meubels, denk ik.' zei hij, maar hij was niet echt boos. Niet heel erg. 'Wat heb je gedaan?' vroeg hij, en het verbaasde me niet dat hij zich tot tom richtte. 'Naaldhakken aangedaan en op de tafel gesprongen? Dan geloof ik dat dat ding kapot is.' zei hij met een blik die in oude films zoveel als Ik-ga-flauwvallen betekende. Wel, Bill had altijd al een neus voor Drama gehad. Ik sprong recht en trok de koeken uit zijn hand. 'terwijl jullie lekker gaan ruzie maken over wie Barbara's rommel betaald en opruimt, ga ik eten, want mijn buikje zegt GromM.' zei ik op een kinderachtige manier. Tom en Bill keken me heel even aan... en lachten me dan vierkant uit. Net wat ik nodig had *zucht*