Rooftop

Valerien: Ik zit in kleermakerszit op mijn bed in de hotelkamer. Hoelang? Ik weet het niet. Ik heb geen zin om me om te draaien en op de klok te kijken. Nadenken is het enige wat ik wil doen. Nu ja, "willen" is een groot woord, het gebeurt gewoon. Bill is al enkele keren komen aankloppen. Ik heb geen enkele keer geantwoord. Misschien moet ik het maar uitmaken. Ach kwatsch, Val, wat zeg je nu?! Ik hou van Bill. Angsthaas! Voor die paar fans. Die paar duizenden...miljoenen...


Bill: Ze wil niet met me praten. Wat heb ik toch gedaan? 't Was eigenlijk niet eens mijn fout maar het heeft haar toch gekwetst. Ondanks Elien zei het niet te doen, loop ik naar haar kamer en klop aan. Geen geluid. :Valerien, bitte, lass Mich rein: Nog steeds niets te horen. Ik laat me naast de deur op de grond zakken. Amerika zou ons goed doen dacht ik. We zijn nu nog maar een paar uur hier en hebben al ruzie, of zoiets.

Valerien: Ik word wakker en kijk op de klok. Wat? Al 2uur 's nachts. Ik heb wat frisse lucht nodig. Misschien is het dak open? Ja daar ga ik naartoe. Snel grijp ik nog een pull uit mijn koffer en loop naar de deur. Stilletjes probeer ik uit mijn kamer te lopen en de deur te sluiten tot in val over...over euh een paar benen?? Bill!?
:Valerien!?: :Ik..ik wilde wat frisse lucht gaan opsnuiven. :Laat me meegaan: smeekt Bill. :Neen, blijf hier..: :Alsjeblieft Val, laat me meegaan: Ik merk een lichte trilling op in zijn stem. Hij heeft hier gewoon een hele tijd naast mijn deur gezeten, ik kan hem niet weigeren.

Samen lopen we naar het dak. De hele weg daarheen wordt er geen woord gezegd. Ik stel me zo aan. Waarom neem ik hem niet gewoon vast.

Bill: Terwijl we naar boven lopen probeer ik zoveel te zeggen, maar er komt niets uit. Ik wil haar vasthouden, haar vertellen dat alles goed komt.

Op het dak aangekomen. Valerien loopt direct naar de rand. Ik blijf op een afstand. Ze staat verbeisterd te kijken naar het uitzich. Ik ook, maar wel die van haar.
Na een tijdje draait ze zich om. :Val, waarom huil je?: Ze loopt naar met toen en grijpt me stevig vast. Ze huilt alles uit. Huil maar, fluister ik tegen haar. De koele bries doet ons goed. Zo hebben we nog een tijdje gestaan.