171~

Laura PoV
Barbara leek behoorlijk boos te zijn, dreigde dat ze ons zou vermoorden. Wel, have fun trying. bedacht ik me. ze leek me niet het type om zoiets te doen hoewel, schijn bedriegt. Tom kwam achter haar aangelopen. 'Die was niet goed gezind.' mompelde ik zacht. Hij glimlachte. 'mag ik je nu wel vast houden, nu je weet hoe erg ze is.' vroeg hij speels. ik rolde met mijn ogen. 'Alsof ik niet wist hoe erg ze was?' tom keek naar boven. 'Dan had ik je al veel langer mogen vasthouden.' zei hij luid terwijl hij me optilde. ik voelde me een klein kind, zoals ik mijn benen om zijn middel moest kruisen om een beetje treffelijk te zitten. 'Misschien vind je dit minder erg dan je wilt toegeven. Weet je, ik ben ervan overtuigt dat je dit eigenlijk leuk vindt.' zei Tom met een innemende glimlach. ik schudde mijn hoofd. 'Ik vind je nog steeds een verschrikkelijk monster.' zei ik zachtjes in zijn oor. 'Hmm, wat zou ik moeten doen om je ervan te overtuigen dat ik geen monster ben? Een beest -in bed en tijdens het eten- dat wel, maar anders...? ik denk het niet.' zei hij lachend terwijl hij me op het aanrecht zette. 'Waar was ik ook al weer voor Miss Irritant me kwam storen?' vroeg hij terwijl hij me tegen zich aandrukte, waarna hij me kuste. zijn lippen waren even zacht als anders, warm, en ze leken gemaakt te zijn om op de mijne te kunnen passen. Alsof het voorbestemd was. Wacht eens even? Deed ik nu vrijwillig mee aan die verliefde crap? Dan bedacht ik me dat het misschien niet zo verschrikkelijk was om verlieft te zijn... tot de deur open en toe ging in de gang. Ik duwde TOm ruw van me af, maar hij leek wel door te hebben waarom. hij zette zich -grijnzend- aan tafel.