1.3

Luke Willemsen zag Elle die dag pas toen de lessen al waren afgelopen, een discussie voerend met de leraar Engels. Hij glimlachte en besloot op haar te wachten, want haast om thuis te komen had hij niet, al helemaal niet vanwege de berg huiswerk die op hem lag te wachten...
Leunend op de deur liet hij zijn blik over het meisje glijden. Vandaag droeg ze een bordeauxrode broek die losjes om haar benen heen viel, maar waar je haar vormen toch nog duidelijk in kon zien. Het stond haar goed – maar Elle was iemand die er zelfs in een vuilniszak goed uit zou zien. Niet dat ze dat ooit zou dragen, want Elle had een geweldige kledingstijl.
Het werd steeds rustiger in de gang naarmate de tijd verstreek. Luke pakte zijn telefoon erbij: het gesprek in het lokaal was niet zo interessant, en hij begon zich een beetje te vervelen. Hij haalde een hand door zijn haar en keek even door het nieuwsoverzicht op Facebook.
Opeens viel zijn blik op de meldingen, waarin stond dat Carl een bericht op zijn prikbord had gezet. Luke klikte de melding aan en toen hij het bericht had gelezen, viel zijn mond open. Het luidde maar één woord:
Hosselaar!
Opzich was dat niet een heel zorgwekkend bericht, het was hoogstens een beetje vreemd, want Luke kon zich niet bedenken wat hij had gedaan om ineens aan deze titel te komen. Wat wel écht vreemd was, was dat de post al 30 keer geliked was, wat ongeveer onmogelijk was als dit de slechte grap was die hij dacht dat het was. Maar de reacties waren ronduit bizar. Luke las ze allemaal en bleef als versteend naar het schermpje kijken toen hij klaar was. Wat is er aan de hand? Hij wilde het schreeuwen, maar wist dat hij dan toch geen antwoord zou krijgen. Daarom koos hij de enige andere oplossing die hij kon bedenken: hij belde Phillip.
Zijn beste vriend deed er een tijdje over om op te nemen, maar toen dat uiteindelijk toch gebeurde, klonk hij nogal kortaf. 'Hallo?'
Luke besloot te doen alsof hij het niet hoorde. 'Hé! Ik vroeg me af, weet jij wat er allemaal precies aan de hand is? Ik snap niet helemaal wat Carl en de rest van de wereld zo grappig vinden...'
'Dat is dan vrij dom,' snauwde Phillip. 'Zo moeilijk is het toch niet? Jij bent met Willemijn gegaan.'
Lukes mond viel open en hij moest moeite doen de telefoon niet uit zijn handen te laten vallen. 'O,' zei hij, quasi beheerst. Er viel niet met Phillip in discussie te gaan als hij in zo'n stemming was, en dus besloot Luke om dat ook niet te proberen. 'Hoe weet jij dat dan?'
'Doet er niet toe. Hoor eens, ik moet nu gaan.'
'Phillip? Wacht, ik-' Hij brak zijn zin af, omdat hij wist dat het toch geen zin had. Hij had hem zelden zo chagrijnig meegemaakt. Gefrustreerd haalde hij de telefoon van zijn oor en keek hoe laat het was. Toen liet hij zich tegen de deur van het lokaal aan zakken en zuchtte.