5. Wrong one.

"Bent u de moeder van Marissa?" vroeg ik haar na een aarzeling van een paar seconden. 
"Marissa? Nou, ik ben haar moeder niet, maar de naam komt me wel bekent voor." ze trok even een bedenkelijk gezicht en vroeg me om haar achternaam.
"van Belkom. Marissa van Belkom." hoe ik de naam zo uitsprak. Het klonk zo vloeiend. Zo anders dan toen ik hem voor de eerste keer uitsprak. Toen ik  mijn stiefmoeder vol ongeloof napraatte, niet gelovend dat het waar was wat ze zei. Dat ik famillie had. Maar nu was ik eraan gewent. Ik was er aan toe. Ik was er klaar voor.
"Oh, Marissa van Belkom. Dat arme kind, erg hè? Van d'r ouders. Jeetje, maar ja, haar ken ik wel maar ze woont hier niet meer hoor." 
"Niet meer?" vroeg ik, afwachtend op meer.
"Nee, ze is verhuisd, die lieverd. Ze is bij de Cullens ingetrokken." ze sprak 'de Cullens' met walging uit. Alsof ze ze haatte. Of bang voor ze was. Moest ik nu ook bang zijn? Hadden 'de Cullens' haar ontvoerd? Wat was er mis met 'de Cullens'? Ik wilde het vragen, maar de vrouw praatte alweer verder.
"Wil je daarheen? Ik kan het adres wel even geven. Of je de weg wijzen. Ik kan je ook wel even brengen! Ja, dat lijkt me een beter idee. Het is ook zo donker in het bos, en dan helemaal naar de Cullens. Nee, ik kan je maar beter even brengen."
"Nee mevrouw! Dat hoeft niet. Ik loop liever."
"Durf je dat wel aan kind?"
"Ja hoor, mevrouw."
"Ok, ik zal het je wijzen, maar doe wel voorzichtig he?"
"Ja mevrouw."
Ze haalde een kaart uit haar broekzak en wees me waar het was, en hoe ik het snelste kon lopen. Ik bedankte haar vriendelijk en volgde mijn weg. Het was niet zo lang, scheen het op de kaart. De inrit hemzelve was nog het langst. Max een kwartiertje zou het duren, maar naar mijn idee zag ik al veel te snel de bedekte en onopvallende opening in het bos. Ik voelde de zenuwen weer opstromen. I hoeverre het kon waren het er nog meer dan toen ik voor het huis met de onbekende vrouw stond. Ik liep langzaam de oprit in. Ik wist het zeker, hier zou ik mijn zusje zien, maar als ik de vrouw moest geloven, kwam ik er ht levend meer uit. Ergens diep binnenin mij voelde ik angst. Er waren ook een heleboel zenuwen, maar ook zelfbewustzijn was te voelen. Ik ging dit doen. En niemand ging mij tegenhouden. Ookal waren die Cullens aliens die me gingen wurgen met hun tentakels. Ik moest en zou Marissa zien. Mijn onbekende kleine zusje. Die misschien niet eens wist dat ik bestond.

"waza Edward! Better if you tell me who it is!" "nah, better if I don't" he winked. I felt my feelings were going less curious and I smiled at Jasper. I stuck out my tongue to Edward and I lay back at the bank. In my mind I called Edward a bitch. Grinning.