- Chapter four.

Arm in arm volgden Naomi & Anna Benedict en Mark de studios in. Het was er al een drukte van jewelste. Meteen liep Mark naar Steven Moffat, die druk stond te gebaren tegen de regisseur. Het zag eruit dat er iets goed fout zat.
“So, shall I show you the set?” vroeg Benedict vrolijk.
“Yes, please,” kirde Anna opgewonden.
Naomi keek haar even vanuit haar ooghoeken aan met een grijns. Haar wangen hadden een zachtrode kleur van opwinding. Misschien was het omdat ze eindelijk op de set van hun favoriete serie waren. Maar Naomi gokte dat het meer te maken had met het feit dat Benedict haar de hele tijd grijnzend aankeek als hij iets tegen hen zei. Gelukkig herpakte Anna zich als Naomi haar elleboog eens venijnig tussen haar ribben porde.
Met z’n drieën manoeuvreerden ze zich door de verschillende afdelingen. Het duurde twee uur voor ze alles en iedereen gezien hadden. Benedict had hen ineens aan hun baas voorgesteld en hen uitgelegd waar ze over twee dagen zich moesten aanmelden. Uiteindelijk was er nog maar één ding dat ze moesten doen. De andere acteurs ontmoeten. Nu begonnen Naomi’s knieën pas echt te knikken. Ook Anna leek meer gespannen dan ooit. Even wierpen de twee vriendinnen elkaar een nerveuze blik toe. Benedict was al een heel stuk verder dan hen, waardoor ze bijna moeten rennen om hem in te halen. Bijna botste Anna tegen hem aan maar Naomi had haar gelukkig op tijd beet. Hoewel ze betwijfelde dat het per ongeluk was.
“Guys, these are the interns Mark told about,” kondigde Benedict plechtig aan.
Plots was alle aandacht in de cafetaria op hen gericht. Met een hoofd als een tomaat zwaaiden ze even schuchter naar de mensen aan tafel. Ze herkenden Mrs.Hudson, Jim Moriarty, John Watson en Lestrade, maar opeens hadden ze geen idee hoe hun echte namen waren. Waarschijnlijk een neveneffect van het fandom.
“Anna, weet jij nog hoe ze heten?” mompelde Naomi tussen haar tanden door.
“Geen idee. Alleen John, die wordt gespeeld door Martin Freeman,” was Anna’s aarzelende antwoord.
“Oh boy,”
Zacht porde ze Anna in haar rug. Zij moest het woord maar doen. Zolang zij degene was die zich belachelijk maakte, was er niks aan de hand. Een keer meer of minder maakte toch geen verschil.
“Hi…everyone,” stamelde Anna glimlachend.
Even viel er een ongemakkelijke stilte. Geweldig.
“Okay, I’ll be honest. I have no idea what your real names are. We only know your characters,” flapte Anna er dan maar uit.
Even keken ze hen allemaal zwijgend aan, waarna ze geamuseerd begonnen te lachen. Moriarty keek hen grinnikend aan.
“It doesn’t matter, we get that all the time. I’m Andrew. This is Una or Mrs.Hudson. That’s Martin or John. And that’s Rupert. Or Lestrade as you’ll know him,”
Met een beschaamd lachje knikten de meiden één voor één naar de acteurs voor hun neus.
“Well, we were just about to eat lunch. Care to join us?” vroeg Una vriendelijk.
Ze zag er echt uit als een lief, knuffelbaar omaatje. Met een glimlach zette Anna zicht naast haar neer.
“If you insist,”
Iedereen lachte en Naomi zette zich ook neer. Dat was nog goed verlopen. Maar de blunderteller stond al op één en ze waren nog niet eens een hele dag in London. Dat beloofde voor de komende weken.