Chapter four

Maraya Phoebe Parker

Gehaast liet ik mijn blik glijden over de drukke straat in het centrum van Londen, opzoek naar het blonde koppie dat er zojuist vandoor was gerend. Hij mocht dan wel haast hebben maar hij kon niet zomaar alleen over straat, daar was het veels te gevaarlijk voor. Ik zag nog net hoe de kleine snotaap waggelend met een paar schoenen onder zijn arm een straatje in glipte en versnelde toen snel mijn pas zodat ik hem kon bereiken. De bruisende menigte gaf echter meer weerstand dan verwacht en ik moest me een weg vechten door de overbevolkte straat. Gehaast duwde ik alle mensen aan de kant die in mijn weg liepen terwijl ik veel lelijke scheldwoorden naar mijn kop gesmeten kreeg. Waarschijnlijk waren de mensen niet gecharmeerd van mijn hardhandige aanpak om mezelf door de massa heen te werken. Op dit moment kon het me allemaal niks schelen, ik moest en zou Ethan bereiken voordat ik hem weer kwijt was. Eigenlijk was ik hem al uit het oog verloren omdat hij het straatje in was gelopen maar hij moest nog ergens in de buurt zijn dus ik zou niet lang hoeven te zoeken, hoopte ik. Toen ik aankwam bij het straatje was het daar al een stuk rustiger. Wanhopig rende ik de straat door terwijl er nog steeds geen teken was van het kleine monster. Pas toen ik de hoek om sloeg kwam de kleine pinguïn in zicht. Hij liep zo hard als zijn tengere beentjes hem dragen konden terwijl hij hopeloos in het rond keek. Die kangaroe weet de weg hier helemaal niet en was waarschijnlijk hartstikke verdwaald. ‘Ethan’ riep ik luid. Hij leek mij niet te horen en rende gewoon verder. Ik zette de achtervolging in en toen ik eindelijk achter hem stond legde ik voorzichtig mijn hand op zijn schouders. Geschrokken draaide hij zich om en staarde me met grote bange ogen aan. Waarschijnlijk dacht hij dat ik een gestoorde vreemde was, wat niet zo heel onwaarschijnlijk zou zijn gezien de rare tijden waarin wij ons bevinden. De 21e eeuw is nou niet bepaald veilig, al vraag ik me af of er ooit eens een tijd is geweest waar men wel veilig was. Zonder iets te zeggen pakte ik zijn kleine (nog vrije) handje en sleurde hem mee de straten door. Ik wist dat we geen seconden te verliezen hadden, dat we zo snel mogelijk thuis moesten zijn voor dat het te laat was. Ik voelde mijn hart tien keer zo snel kloppen dan normaal terwijl de adrenaline door mijn lichaam raasde. Toen we na het leek wel een eeuwigheid eindelijk aangekomen waren bij het huis, stormde Ethan via de achterdeur die altijd open stond het krakkemikkige huisje binnen. Voorzichtig sjokte ik achter hem aan en kwam terecht in een kleine maar toch wel knusse woonkamer. Voor het eerst was het prachtig versierd voor kerst. Het licht van de kleine lampjes in de kerstboom werden weerkaatst door de glimmende zilveren ballen die ook in de boom hingen en overal hingen kerststrikken. Het gaf een adembenemend effect in het altijd zo kille huis. Voor de rest hing er nog een zilveren slinger om het houten bed van Lauren, de moeder van Ethan. Ik bestudeerde haar van een afstandje zorgvuldig om haar toestand te pijlen. Haar vermagerde gezicht straalde veel pijn uit terwijl ze met een voorzichtige glimlach toekeek hoe Ethan naast haar op bed klom. Hij sloeg zijn kleine armpjes om haar hals terwijl hij een vlinderzachte zoen op haar wang drukte. ‘Fijne kerst, mama’ hoorde ik hem zachtjes snikken. Met veel moeite tilde Lauren haar hand op en veegde met trillende vingers de tranen uit Ethan zijn ogen. Ze maakte wat sussende geluiden om hem te troosten, wat aardig lukte aangezien het gesnik minder werd. ‘Onthoud goed mijn jongen, ik blijf altijd van je houden. Ik mag misschien niet meer op aarde rond lopen maar ik zal altijd bij je blijven. Met kerst zal ik die stralende ster zijn hoog in de hemel, neerkijkend op mijn prachtige zoon omdat het zo’n geweldige jongen is. Vergeet nooit: Wees altijd dankbaar voor de kleine dingen in het leven. Terwijl jij nu ademt, blies een ander persoon zojuist zijn laatste adem uit’. Een traan blonk in haar ogen terwijl ze een kus op Ethan zijn kruin drukte. Ontroerd keek ik toe, dit was nou echte moederliefde. Trillend van verdriet reikte Ethan naar de schoenen die hij had gekocht. Voorzichtig gaf hij ze aan haar terwijl ze vol ongeloof de schoenen aan nam. ‘Ze zijn prachtig schat, bedankt’ glimlachte ze door haar tranen heen. Ethan trok snel de schoenen weer uit haar hand, om ze daarna bij haar aan te trekken. Daarna klom hij weer naast zijn moeder en ging in haar armen liggen. Lauren wenkte me en voorzichtig liep ik naar het bed. Ze pakte mijn hand vast en keek me doordringend aan. ‘Bedankt voor alles, Maraya. Ik weet niet wat we zonder jou hadden moeten doen. Ik vind het vreselijk om het te vragen, maar zou je alsjeblieft goed op mijn kleine jongen kunnen letten als ik er niet meer ben? Jij bent de enige die ik nog vertrouw’ sprak ze gebroken. Het voelde alsof mijn keel dichtgeknepen werd en ik kon met geen mogelijkheid ook maar enig geluid produceren. Ik wist altijd dat dit moment zou komen maar op zoiets kun je je gewoon niet voorbereiden. Ik knikte maar terwijl ik heftig vocht tegen de tranen in mijn ogen. Ze richtte zich voor de laatste keer op haar zoon. ‘hou je taai, lieverd’ waren haar laatste woorden voordat haar ziel het lichaam verliet. Ze was heen gegaan, op weg naar een mooiere plek. Een luide snik verliet Ethan zijn mond terwijl hij zich stevig vastklampte aan het levenloze lichaam van zijn moeder. Verslagen pakte ik Lauren haar hand. ‘Ik zal voor hem vechten, dat beloof ik’.