~ Hoofdstuk 12 ~

De dagen vlogen voorbij in een lange sleur. De vijfdejaars werkte, leerde, aten en sliepen. Ron had geen tijd om met mij te spelen. Herman had geen tijd om me te borstelen en Harry streek me niet meer over mijn vacht. Gelukkig was Evie er nog, anders was ik alleen aan een langzame, zeer pijnlijke dood gestorven. Samen verkende we het kasteel. We dwaalde uren door verlaten gangen, bekeken schilderijen of maakte zelfs een praatje met ze.
Een keer was er iets verschrikkelijks gebeurd. Evie en ik waren op een harnas geklommen om te kijken of er iemand of iets inzat. Op dat moment gluurde er twee gele ogen om de hoek van de gang. Langzaam kwam de gevreesde en verdoemde kat door de gang geslopen. Laag bij de grond kroop ze voort. Evie, die haar als eerste in de gaten kreeg, piepte angstig. De kat was dichterbij gekomen en maakte zich klaar om te springen. Angstig kropen Evie en ik dicht bij elkaar en piepte zo hard als we konden. Uit het niets kwam de geest Foppe door de muur gezweed. Jammer genoeg had ik al een keer kennis met hem gemaakt, een vervelende confrontatie wat te maken had met kauwgom en een lange badsessie na afloop. Hij kraaide opgewonden toen hij de kat zag, zoefde op haar af en haalde iets verdachts vanachter zijn rug. Schreeuwend van plezier gooide hij handen vol inktbommetjes op de kat. Krijsend en blazend sprong ze achteruit, gebruik makend van de verwarring waren Evie en ik gevlucht. We hebben ons nooit meer in die gang gewaagd.
Veel speciale dingen waren er niet meer gebeurd die dagen. S'avonds lag ik uitgeput in bed. Evie en ik hadden vandaag tijdens de lunch een eetwedstrijd gehouden. De hele dag buikpijn was de zure nasmaak van de overwinning geweest. Zuchtend draaide en woelde ik in de nachtkastla van Ron, waar ik sliep. Tussen een sok en een versleten hemd had ik mijn bedje gemaakt. Net toen ik mijn draai had gevonden, hoorde ik gesmoorde kreten, gewoel, gemompel en een bonk. Slaperig stak ik mijn hoofd boven de dekens uit. Harry lag bezweet en onrustig in bed. Zijn ogen waren gesloten terwijl hij onrustig woelde. De dekens waren ongelukkig om hem heenverstrengeld. Bezorgd sprong ik op Harry zijn bed en hupste naar zijn hoofd. Zachtjes begon ik hem te likken, misschien kalmeerde het hem. Maar toen mijn tong over zijn bliksemvormige litteken streek, gebeurde er iets vreemds. Het leek alsof ik in een droom zat.
De omgeving om me heen vervaagde. Ik was iemand anders, ergens anders, in een ander lichaam. Ik was een meisje, met lang bruin haar wat verward in een staart zat. Ik was angstig, ook al wist ik niet waarom. Een bloederige streep liep over mijn wang. Ik stond in een donkere, met groen beklede kamer. In de hoek brandde een haardvuur maar ondanks dat was de kamer klam en koud. In de muur zat een raam waar groene gordijnen voor waren geschoven. Een kandelaar op een tafeltje wierp grillige schaduwen op de muren. Verder was het vertrek leeg, afgezien van een grote, fluwelen stoel. Tot mijn schrik zat er iemand in de stuur. Een bleke, kale, slangachtige man. Toen ik hem aankeek zag ik rode spleetogen. Geschrokken deinsde ik weg, doodsbang. Mijn handen staken wit af in de donkere kamer. Beschermend hield ik ze voor mijn borst.
'Dus je wilt nog steeds niet luisteren?'
De man praatte met een hese, zachte stem. Voorzichtig gleed hij met zijn hand over zijn toverstok die op zijn schoot lag.
'Dat verandert nog wel'
Een kwaadaardige glimlach gleed over zijn verder donkere gelaatstrekken.
'Crucio!'
Een rode lichtflits en helse pijn volgde. Ik schreeuwde, gilde, kronkelde en stortte tenslotte op de grond. De contouren van de kamer vervaagde. Alles werd zwart.