I can't tell why

Ik ga voorzichtig de trap op en ga naar Bill zijn kamer. Ik probeer de deur open te doen, maar zoals verwacht is die op slot. Ik klop dan maar eens op de deur. 'Bill?' vraag ik dan stil. Maar ik krijg geen antwoord terug. Dan besluit ik maar terug naar beneden te gaan, maar net als ik op de eerste trede ben gaat Bill zijn kamerdeur open. Ik draai me meteen naar Bill en ga naar hem toe. Zijn ogen zijn nog steeds vochtig, maar huilen doet hij niet. Bill gaat een beetje opzij zodat ik zijn kamer in kan. Als hij de deur weer terug heeft gesloten ga ik op zijn bureau zitten. 'Bill, wat is er toch?' vraag ik dan stil. Bill zucht. 'Er is echt niets, Tom', blijft Bill volhouden. Hij denkt echt dat ik naïef ben. 'Bill toch..' zeg ik bezorgd en ga van zijn bureau af. Ik leg mijn handen rond zijn heupen en knuffel hem voorzichtig. Ik ben er zeker van dat hij dat nu wel nodig heeft. Bill legt zijn armen rond mijn nek en duwt zich stevig tegen me aan. Daarna laat ik hem voorzichtig los en kijk hem recht in zijn ogen aan. 'Als je maar weet dat ik er altijd voor je zal zijn'.

Ik heb het gevoel dat ik het woord: voorzichtig te veel gebruik