APWBP Boek 1 Hoofdstuk 1 deel 6

“Precies”, zei ik, terwijl ik haar ernstig aankeek. “Dat is voldoende om elke jongen het hoofd op hol te brengen. Wereldberoemd, nog voor hij kan lopen of praten! Beroemd om iets wat hij zich zelf niet eens zal herinneren! Snap je dan niet dat het veel beter voor hem is om ergens op te groeien waar hij daar niet steeds mee geconfronteerd wordt, tot hij het aankan?” Minerva deed haar mond open, maar bedacht zich blijkbaar en, slikte even en zei:
“Ja, ja, u hebt gelijk. Maar hoe moet Harry hier komen?”
“Hagrid brengt hem.”
“Lijkt het u verstandig om zoiets belangrijks aan Hagrid toe te vertrouwen?”
“Ik vertrouw Hagrid blindelings”, zei ik kalm, hoewel ik me er aan ergerde dat iedereen nog steeds dacht hij ofwel onbetrouwbaar, ofwel achterlijk was.
“Ik zeg niet dat hij het hart niet op de juiste plaats heeft,” zei Minerva met tegenzin, “maar u moet toegeven dat hij de neiging heeft om… Wat is dat?” We hoorden een laag, rommelend geluid, dat alle stilte leek te doorbreken. Het werd steeds luider, en zowel Minerva als ik keken om ons heen om te zien of er misschien een Dreuzel met een auto aankwam. Het gerommel werd een gebulder, het leek van ergens in de lucht te komen. We keken omhoog. Plots kwam Hagrid uit de lucht vallen, en landde precies voor ons. Hij zat op een grote motorfiets. In zijn handen had hij een bundeltje dekens: de kleine Harry.
“Hagrid!”, riep ik opgelucht. “Daar ben je eindelijk. Hoe kom je aan die motor?”
“Geleend, professor Perkamentus”, zei hij, terwijl hij afstapte. “Van die jonge Sirius Zwarts. Ik heb ’m, meneer.” Ik schrok toen ik de naam van Zwarts hoorde vallen. Speelde hij dubbel spel of zo? Maar ik besloot die informatie toch voor mezelf te houden.
“Geen problemen, hoop ik?”, vroeg ik zo kalm mogelijk.
“Nee, meneer. ’t Huis lag in puin, maar ik wist ’m naar buiten te krijgen voor die Dreuzels zich d’rmee gingen bemoeien. Hij viel in slaap toen we over Bristol vlogen.”