Chapter two • Beauty and the consulting detective • 2.3

      Zwijgend staarde Gaëlle naar de thee in haar porseleinen tas. John had haar net het hele huis getoond, inclusief de kamer op de begane grond die zij zou betrekken. Hij had er ineens bij verteld dat ze daar ooit de sneaker van een dode jongen gevonden hadden. Wat geleid had tot een ontploffing in een zwembad. Niet dat Gaëlle dit niet wist – ze had al Sherlock’s zaken op de voet gevolgd, ook als ze niet in de media kwamen. Maar het deed toch vreemd om te weten dat ze nu in die kamer zou gaan wonen.
      “Hoe heb je Sherlock in godsnaam zover gekregen om je als zijn leerlinge te aanvaarden?” vroeg John plots.
      Gaëlle keek verrast op en grinnikte even. Trots legde ze uit hoe ze hem met raadsel had verleid tot een spelletje zoek-en-vind. Hoofdschuddend keek John naar zijn thee en lachte.
      “Typisch Sherlock,”
      Ze lachte ook even en nam een slok van de dampende kamillethee.
      “Hij is geniaal. Ik heb nog nooit zo’n intelligent man als hem ontmoet. Maar soms kan hij het bloed onder je nagels onderuit halen,”
      John keek haar even met een grijns aan, plaatste zijn kopje op het salontafeltje en keek haar geamuseerd aan.
      “Je weet toch waar je aan begint?”
      “Absoluut,”
      “Je hebt er geen idee van, is het niet?
      “Absoluut,”
      Hij knikte begrijpend en ging weer overeind zitten.
      “Ik had ook geen idee waar ik aan begon toen ik besloot bij hem in te trekken. Maar ik heb het vreemd genoeg overleefd. Ik ben er zeker van dat jou dat ook wel moet lukken,”
      Gaëlle knikte glimlachend en liet haar hoofd op haar hand leunen. Haar blonde haren vielen als een waterval langs haar hand tot aan haar elleboog terwijl haar blauwe ogen afdwaalden naar de schedel op de schouw. Even knipperde ze met haar ogen.
      “Is dat een schedel?” vroeg ze stomverbaasd.
      John keek niet eens over zijn schouder. Waarschijnlijk was hij het gewend om dit soort dingen te vinden in het appartement.
      “Jep. Daar ventileert Sherlock zijn theorieën op als ik er niet ben. Afgehakte hoofden en ledematen in de koelkast en dierenkadavers in de microgolfoven,” antwoordde hij met vlakke stem.
      Even staarde Gaëlle hem aan met grote ogen.
      “Pardon?” stamelde ze ongelovig.
      Hij keek op, alsof ze twijfelde aan het feit dat hij een man was en zij een vrouw.
      “Kijk zelf maar als je me niet geloofd,” grinnikte hij.
      “Liever niet,” mompelde ze lichtjes walgend.
      John lachte kort, waarna hij haar vol medelijden aankeek.
      “Zoals ik al zei, je hebt geen idee waar je aan begint. Maar je raakt eraan gewend na een tijdje. Ze zeggen soms dat Gods wegen ondoorgrondelijk zijn. Ik zeg liever dat Sherlock’s redeneringen ondoorgrondelijk zijn,”
      Even bleef het stil tussen de twee. Maar niet ongemakkelijk stil. Ondertussen wisten ze genoeg. Ze zouden elkaar veel zien en veel moeten helpen om met Sherlock om te kunnen gaan.
      “Ik heb je blog gelezen,” zei Gaëlle na een tijdje.
      “Oh,”
      “Is het echt waar dat Sherlock niet wist dat de aarde om de zon draait?”
      “Honderd procent waar,”
      Lachend drukte Gaëlle haar hand tegen haar gezicht en schudde haar hoofd.
      “Zoals ik al zei, Sherlock’s redeneringen zijn ondoorgrondelijk,”