--{-@(10)@-}-- She is.... cute...

Beschermend duwde de jongen me achter zich, waarna hij een bijna slangachtige sis over zijn lippen liet glijden. Er kwam echter geen reactie op. Na een tijdje van stilte liet hij zijn waarschuwing nog een keer klinken, deze werd echter gemakkelijk weggelachen. ´Kalm aan, Andy. Kom, kom.´ Met de woorden verscheen een man van middelbare leeftijd uit de bosjes, liep op zijn dode gemak op ons af. Ineens staarde hij me recht in mijn ogen, liet mij, maar ook de jongen voor me, verschieten. ´Maak je geen zorgen, ik ga haar niets doen. Ze is…´ Voor een fractie van een seconde kneep hij zijn ogen tot spleetjes, liet hij zijn lippen in een grijns krullen. ´Schattig.´ De jong uitziende vampier, die blijkbaar Andy heette, gromde, werd pissiger met elk woord dat de lucht vulde. Het leek de temperatuur om ons heen te laten dalen, maakte de blik van de oudere vampier duister. ´Waag het niet te grommen!´ siste de blonde man woest, waarna de spanning ontplofte. Voor ik het goed en wel besefte vlogen ze elkaar aan, klonken er geluiden alsof er twee wilde beesten aan het vechten waren. Mijn ogen probeerden wanhopig alle bewegingen te volgen, maar het bewees zich onmogelijk te zijn, waardoor de klemmende hand om mijn keel dan ook als een verassing kwam. Luid gejank ontsnapte me, maar tegenstribbelen deed ik niet. Mijn verbazing had me verlamd, alleen mijn stembanden leken te werken, lieten pijnlijke piepjes gaan toen de hand wat strakker trok. Gelijk stopte Andy in zijn aanval, reikte in een verkrampte beweging naar me. ´Nee, stop. Ze heeft hier niets mee te maken. Sire… Alstublieft…´ Een luide duivelse lach vulde mijn oren, terwijl ik het met de seconde benauwder kreeg. ´Laat zien hoe loyaal je bent, mijn zoon. Kniel!´ De grijns leek niet van de man zijn gezicht te kunnen verdwijnen, werd alleen maar sadistischer. Een pijnlijke blik verscheen in de jongen zijn ogen, was strak op mij gericht. Om zijn woorden kracht bij te zetten drukte de oudere vampier zijn nagels pijnlijk in mijn hals, liet het bloed over mijn huid glijden. Gelijk liet de jongen zich zakken, ging diep door het stof. ´Goed zo…´ complimenteerde de man hem spottend, maakte zijn greep losser, liet me naar adem happen. ´Het is duidelijk dat ik je nog manieren moet leren. Sta op!´ Gehoorzaam kwam de vampier weer overeind, veegde kortaf wat zand van zijn mond. Zijn blik gleed direct weer naar mij, waardoor de blonde man leek te beseffen dat ik er ook nog was. Even gleed zijn vrije hand over mijn kop, bracht hij zijn gezicht naar mijn oren. Hij fluisterde iets, hield zijn ogen op Andy gericht, had een grijns die niet te missen was. ´Dag, dag.´ Waren de kinderlijke woorden die mijn oren vulden, waarna ik in een beweging ruw werd weggeslingerd. Een harde klap, die ik binnen seconden voelde, desoriënteerde me. Liet me alleen nog maar pijn voelen, en het breken van de boomstammen tegen mijn rug. Dat oorverdovende gekraak herhaalde nog een paar keer, tot ik uiteindelijk neerkwam, Nog een paar meter doorschoof en tegen een boom tot stilstand kwam. De pijn die mijn lichaam in zijn greep had gekregen was ondragelijk, vlamde bij elke beweging op, liet me luid janken. Mijn longen leken in brand te staan, leken zich niet goed te kunnen vullen met lucht, waardoor ademhalen moeilijk werd. Zuurstof werd het gene waar mijn lichaam om begon te smeken, maar het enige wat ik kreeg waren ijskoude regendruppels. Eerst waren het er maar een paar, maar al snel werd het een stortvloed, doorweekte mijn vacht, omsloot me met kou. Het maakte me helder, verkoelde het branderige gevoel. Als een donderslag bij heldere hemel kwam het besef: Ik ging sterven, geen twijfel mogelijk. Voor een paar minuten raasde dat idee door mijn hoofd voordat het volgende besef alweer kwam, iets wat ik een nog veel enger idee vond.

Ik ging sterven als een wolf...

Die gedachte liet de rillingen over mijn rug lopen. Als dat gebeurde zou ik voor altijd onder diezelfde boom blijven liggen. Niemand zou zich om me bekommeren, alleen de aaseters die zich met mijn half vergane vlees zouden voeden. De paniek die in mijn lichaam was gekropen, hield mijn ogen met moeite open. Al voelde ik hoe ik langzaamaan wegzakte, hoe alle drukke gedachten een voor een doofden, tot mijn mensenlichaam het enige was waar ik aan kon denken. Lang duurde het daarna niet voor ik de ijskoude rillingen door mijn lichaam voelde trekken, waarna ik overspoeld werd met opluchting, mijn oogleden met een gerust gevoel liet dichtzakken.