012*

Bill's borstkast bewoog langzaam op en neer, net als mijn hoofd die ik daarop liet rusten. Het was pas een half uurtje later, misschien nog niet eens, maar het voelde als uren. Met de minuut werd ik zenuwachtiger. Eindelijk ging de deur dan open, en een man met kort zwart haar en een witte jas aan stapte de kamer in, op ons af. Ik schudde Bill ietsje te ruw wakker, die overeind schoot in zijn stoel met een pijnlijk gezicht over zijn rug wreef. 'Mevrouw Dawson? Meneer Kaulitz?' Ik knikte niet, Bill ook niet, we bleven hem gewoon aanstaren. 'Ik kom hier om te vermelden dat de heer Tom Kaulitz geen schade over zal houden aan zijn verwondingen,' een lange, diepe gerustgestelde zucht rolde over mijn lippen, 'het enige probleem is,' -verdomme-, ik hield mijn adem weer in, 'dat we echt geen idee hebben waardoor deze verwondingen zijn gekomen, vandaar dat het zo lang duurde.' Mijn god, was dat nou écht een probleem? Hij was oké, dat was het beste nieuws. De oorzaak kon me niet veel schelen, en ik stapte naar voren om hem te volgen naar Tom's kamer, maar de man hield me tegen. 'Het spijt me, Tom kan op dit moment geen bezoek ontvangen, U zult moeten wachten tot morgen.' Ik wierp hem een vernietigende blik toe, maar wist zelf ook wel dat het beter was als we hem even met rust lieten, hoe graag ik ook naar hem toe wilde. Een hand werd op mijn schouder gelegd, en ik keek om in de ogen van Georg. Die waren dus kennelijk ook eindelijk eens wakker geworden. De man in de jas liep weg. Klootzak, dacht ik. Georg trok me dichter naar hem toe en sloeg zijn armen om me heen. 'Rustig maar, het is al bijna avond, voor je het weet kun je hem alweer bezoeken,' suste hij in mijn oor. Ik liet het allemaal maar toe, het maakte even niets uit. Tom was er beter aan toe, we hadden eindelijk weer wat over hem gehoord. Mijn armen hingen slapjes naast mijn lichaam, dat op het punt stond om in elkaar te zakken, weer te ontspannen en alle stress, frustratie en spanning van me af te werpen. 'We kunnen nu beter naar huis gaan,' onderbrak Gustav de snijdende stilte, en Georg begeleide me voorzichtig de gangen door naar de deur.


Ja, het is een beetje saai nu, maar het word binnekort weer spannender en dan komt Tom ook weer terug (:
Kudo's en Reacties?