Hfdst #4

Na iets dat een eeuwigheid leek te duren kwam moeder naar ons toe met de boodschap dat het tijd was om te gaan lunchen, en dus dat ik me moest gaan omkleden. Edward liep achter en leek een conversatie te hebben met onze gids. Weliswaar was het geen diepgaand gesprek maar ging het gewoon wat over de bloemen in de tuin. Die eigenlijk wel héél mooi waren. De kleuren die zo mooi weerspiegelden in de zonnestralen en waar je zag hoe de kleine dauw druppeltjes verdampten. Terwijl mijn moeder aan mijn hoofd aan het zeuren was over van alles en nog wat, werd mijn aandacht getrokken door een vrijwel zeer speciale bloem. De jongen met zijn mosgroene ogen moet gezien hebben dat mijn aandacht getrokken werd door de bloem met enkele nogal bizarre kleuren die echt zo mooi weerkaatste. 'Orchis of Orchidaceae' Zij hij, met een verwonderd gezicht draaide ik me om, mijn ogen gericht op die van hem. ' Of gewoon orchidee.' zei ik op een betweterige toon. Moeder liet me lessen nemen daarover en nog over talloze andere onderwerpen. Edward keek me met een rare blik aan, wenkte naar de gids die me met een iets wat verslagen blik aankeek. Ik wende mijn blik op mijn moeder en we liepen verder terug naar binnen. Ik liep de trap op terwijl mijn Edward nog wat stond te praten met de gids, waarvan ik echt eens zijn naam moet te weten komen. Ik keek nog één keer achter me en zag de twee mannen tegelijk hun blik om me richten, ik keek gelijk naar de grond en draaide me om, om de bocht van de trap te nemen. Ik ging naar mijn kamer en zette me met een uitgelaten zucht neer voor mijn bureau en staarde wat voor me uit. Het getik op de gang haalde me uit mijn dagdromen. Moeder kwam met een groot lawaai binnen en was over de slechte bediening aan het klagen. Zoals gewoonlijk trok ik er mij niets van aan en negeerde haar gewoon. Tot ze me met een ruk omdraaide en ik recht in haar ogen keek. Ik kende die blik in haar ogen wel, maar wou er niet te veel op letten want uiteindelijk deed ze het haar op mijn armen recht komen. We stonden nog altijd naar elkaar gedraaid en ze vroeg of ik wel gehoord had wat ze zij en of ik het ook niet schandaleus vond hoe alles hier werd gedaan en dat het personeel op niets lijkt. Ik keek haar nog dieper in de ogen en zij heel kalm maar toch zelfzeker ' Besef dat wij niets zijn zonder het geld van papa, en dat die mensen waar u altijd over door ratelt even gelijkwaardig zijn aan ons. En dat zij tenminste fier kunnen zijn op wat ze bereiken in hun leven terwijl wij op kosten van iedereen leven!'
Ik gaf haar nog één blik en liet haar dan verstomd en terneergeslagen staan. Een beetje fier op mezelf ging ik naar de badkamer en kleedde me om. Voor een keer had ik zin om van die treden te lopen. Ik liet mijn haar nonchalant los en ging zonder een woord te zeggen terug naar beneden. Op de trappen kwam ik Edward tegen, hij was op weg naar zijn kamer om, ja om wat eigenlijk? Ik wist het niet en het boeide me ook niet. Beneden aan de trapgans stond hij weer, zijn groene ogen doorboorden de mijne en snel wende ik mijn blik af en liep de trap verder af. Beneden Ging ik recht naar de twee glazen deuren die door de voor hun leven lachende butlers werd open gehouden. Net voor ik naar binnen wilde gaan werd er op mijn schouder getikt, Ik draaide me om, om te zien wie het was.