168~

Laura PoV
'Laura... Laura!' riep Tom, ik keek verschrikt op. Hij hield mijn gezicht in zijn handen, boog een beetje door zijn kniën, zodat we op ooghoogte waren. 'Laura.' mompelde hij zachtjes. ik hield mijn mond, maar ik kon me niet wegdraaien, daarvoor zou ik zijn handen van mijn gezicht moeten halen, en dat leek een deel van mij niet te kunnen. 'Voor je iets anders denkt.' zei hij zachtjes. 'Dit is niet door jou en zelf al had je koppig vol gehouden, zou ik het toch uitgemaakt hebben.' zei hij, alsof hij mijn gedachten had kunnen raden. of hij kende me gewoon veel te goed, dat was ook een mogelijkheid. 'Zelf als ik had gedreigd hetzelfde te doen als 6 jaar geleden?' vroeg ik nieuwsgierig. Tom knipperde met zijn ogen, en staarde me aan, hield zijn hoofd schuin. 'Misschien zou ik dan een beetje getwijfeld hebben.' mompelde hij met een klein glimlachje. 'Dus komt het toch door mij.' het was een logische verklaring, net zoals 2+2. Tom schudde zijn hoofd. 'Waarom wil jij de schuld op jou nemen voor iets wat ík gedaan heb?' vroeg hij verbaast. Ik haalde mijn schouders op en hield wijselijk mijn mond, vooral omdat ik geen antwoord had, maar Tom deed nu iets van een "schuldbekentenis". 'Dus er is wel iemand schuldig?' vroeg ik. 'Wel, eens heartbreaker, always Heartbreaker? Ik hoop gewoon dat dit de laatste keer was.' mompelde hij zachtjes terwijl hij weer dichter kwam. 'Smile,' zei hij terwijl hij dichter kwam. Ik glimlachte zacht en voelde zijn lippen op de mijne, het leek een beetje een adrenalinestoot.. Tom grijnsde en nam van de gelegenheid gebruik om mij op te heffen, en op die manier met zijn handen aan mijn kont te kunnen zitten. Mijn ogen waren kleine spleetjes, deels argwanend, en al dat hij deed, was mijn aankijken met zo'n schaapachtige grijns.
ER morrelde iets aan de voordeur; Tom keek me even aan en liet me traagjes zakken, zodat het niet zou opvallen, of gewoon omdat hij zoiets veel leuker vond. Het was niet wie we verwacht hadden die binnenkwam, juist nadat TOm een stap van me weg was gegaan.